Kleine vertellingen

[p. 42]

De nieuwsgierigen

Daar woonde in een plaats niet ver van hier een smid, die erg nieuwsgierig was en immer, als de kat op de muis, erop uit was om te weten hoe het in de andere huizen van zijn dorp reilde en zeilde.

Deze hebbelijkheid dreef hem zelfs zover, dat hij er geen been in zag zich desnoods te laten insluiten of zich op brutale wijze toegang te verschaffen tot een huis, dat hem geen gerede gelegenheid bood en waarvan hij het fijne weten wilde.

Daar het niet in zijn aard lag het verworvene te vulgariseren en het soms meest verborgene aan de grote klok te hangen, zag men hem er niet op aan en ging hij bij de meesten als een der meest bescheiden en respectabele dorpelingen door.

In de avonduren was hij geregeld op stap, bij het dolste en gemeenste weder het liefst. Dan lag hij overal met zijn neus tegen de ruiten en met zijn oor aan de sleutelgaten der huizen, waar hij het nieuws van begeerde.

Nu had zich op zekere dag een romanschrijver in datzelfde dorp genesteld, die aan hetzelfde euvel leed als de smid, met dit verschil evenwel, dat de romanschrijver de dingen die hij opdeed in zijn boeken verwerkte en de smid geen boeken schreef.

Herhaaldelijk had hij reeds gepoogd de smid, die zich door zijn geslepen kijk en spitse oren aan hem had

[p. t.o. 42]

[p. 43]

verraden, de biecht van het dorp af te nemen, doch telkens tevergeefs, omdat de smid op zijn beurt de schrijver ook zijdelings poogde te polsen, maar zich niet in de kaart liet kijken. Zo zetten, zowel de romanschrijver als de smid, geregeld op eigen gelegenheid hun speurtochten voort.

Nu kon dat voortdurend in weer en wind op rabat zijn niet nalaten vroeg of laat de argwaan te wekken van een zo domme vrouw als die van de smid, die, lang genoeg in slaap gewiegd door niettemin immer aannemelijke uitvluchten, er ten slotte toch ook eens het hare van wilde weten, op een winteravond haar hoofddoek omsloeg en haar man op kattenvoeten nasloop, de duisternis van een doodstil en argeloos dorp in. De wind had zij mee tot aan het huis van de notaris, van wie de smid zich precies had voorgenomen eindelijk eens de geheimzinnigheden te onthullen, toen zij plotseling het spoor van haar smid kwijtraakte en zij zich genoodzaakt zag op haar schreden terug te keren en van armoe naar bed te gaan. Haar argwaan echter en een naar voorgevoel, die elkaar nog ophitsten, beletten haar te slapen. Totdat haar aandacht getrokken werd door een op een zeer laat uur zeker ongewoon gedruis: geloop, gelach en gejoel op straat door elkaar. Toen zij op haar drempel kwam om te vragen, merkte zij dat met vingers naar haar gewezen werd en zonder zich verder te vergewissen sloot zij haar deur en trok zich terug in haar kamer. En de volgende morgen vernam zij dat de romanschrijver en de smid samen als dieven naar de stad waren gevoerd, omdat zij hadden ingebroken bij de notaris.