Het lied van den sluier

De sluier

Zij varen weêr; zij varen voort;
De wereld is vergaan; -
De scheepshond knabbelt aan zijn koord
En blaft de sterren aan.
De stuurman bromt aan hare wang,
Terwijl haar spinwiel snort:
‘Uw bruidskleed is u nòg te lang,
Uw sluier veel te kort.’

Doch wat zij rafelt uit haar kleed
Spint zij haar sluier bij
En laat niet af bij koud of heet,
Zij weet: een dag in Mei,
Als in haar land de sleedoorn bloeit
Vindt zij na lange reis,
Haar eigen klein bestaan ontgroeid,
De poort van Gods paleis.

Zij krijgt het groote water lief
En zit trotsch in haar boot,
Met al haar rijkdom en gerief,
Als in Gods eigen schoot;
En slaapt z'al op een bed van touw,
In geur van pek en teer, -
Zij is de roos en God haar dauw;
Haar hart slaapt nimmermeer.

[p. 26]

 

En elken dag brengt haar de duif

 

Een parel uit haar land,

 

Nu als een erwt, dan als een druif;

 

En over hare hand

 

Buigt stralend zij haar eêl gelaat

 

En rijgt na elk bezoek,

 

Een parel aan een zijden draad

 

En stikt haar in haar doek.

 

 

 

Soms in verbeelding, soms in droom

 

Herleeft zij wat verschoot:

 

Het paard, het schaap, de sparreboom

 

En wat de koopman floot;

 

De zwanen en de zilverdief,

 

De wondere kapel,

 

En 't hooge huis dat haar verhief

 

Wuift haar een trotsch vaarwel.

 

 

 

‘Ik vaar ter bruiloft,’ fluistert zij,

 

‘Ik wandel door mijn gaard.’

 

Dan stapt de stuurman haar voorbij

 

En vloekt zijn schommelpaard

 

Dat, in een woeste zee geraakt,

 

Rondom bespat met schuim

 

Opeens in al zijn lenden kraakt

 

En tuimelt door het ruim.

 

 

 

‘Ho! stuurman, grijp den teugel vast

 

En waak dat hij niet breekt!’

 

Roept zij en klemt zich aan den mast

 

En lacht waar hij verbleekt;

 

En waar de stuurman storm vergaart

 

Zingt zij in den orkaan:

 

‘Dezelfde Hand die ons bewaart

 

Ontreddert ons bestaan.’

[p. 27]

 

De kaper, later, schudt zijn kop;

 

Zijn toorn heeft uitgewoed.

 

Zij beurt voor hem haar sluier op

 

Waarin de zon verbloedt,

 

En turend in dat droef gelaat

 

Wendt hij zich af en schreit;

 

Margreetje weer neemt naald en draad;

 

Zij weet wie haar geleidt.

 

 

 

Zij zwerven zeven jaren om

 

Door water, storm en wind;

 

Hun woorden vallen stilaan stom,

 

Hun blikken worden blind;

 

En naar het eind' van 't laatste jaar,

 

Den eersten van April,

 

Brengt weer de duif een korenaar

 

En keert naar hare til...

 

 

 

Maar op een vroegen Meidag liep

 

Het schip een haven in;

 

Vóór hen verhief een stad die sliep

 

Haar trans en bleeke tin;

 

Doch eenzaam aan de kade zat

 

Een koopman op zijn pak

 

En hief een krans van kersen, nat

 

Van nachtdauw, aan een tak;