Het lied van den sluier

(1940)–Jacques Schreurs– rechtenstatus



[pagina 42]
Veronica Zeer vroeg wordt zij een morgen wakker En door den grijzen dag der stad Gaat reeds een landman naar zijn akker; Nog nooit heeft zij zóó liefgehad, Als nu zij dezen man ziet schrijden, Het morgenbrood dat God haar breekt. Zij gaat haar God een danklied wijden; Zij staat voor Hem gereed; zij spreekt: ‘Uw bruid zal zich voor U versieren, Want zie: het Paaschfeest wordt gevierd In bloed van ongerepte dieren’... Zij ziet den morgenrook die sliert In lange dwalen langs de daken En neemt het edele gewaad, Den ring en al die kleine zaken Waar elke bruid wel prat op gaat. Zeer uitgedost, haast uitgelaten, Verlaat zij naderhand haar zaal En schrijdt verheven door de straten Der stad en vindt dan bij een paal, Waaraan twee nucht're lamm'ren blaten, Den koopman voor de vierde maal. ‘O, Vrouw! hebt gij dan géén erbarmen?’ Klaagt hij, ‘die mij zóó wachten laat?’ En legt een lam haar in de armen... Zoo dwalen zij van d'eene straat In d'and,re' zwijgend, vele uren En altijd weer: hij voor, zij na; Tot in de schaûw der tempelmuren Hij tot haar zegt: ‘Veronica Heet gij, want gij zult zegen dragen -’ Toen dreef 't gepeupel hen opzij En trok met doffe trommelslagen Een stoet de stad uit naderbij: Een lansknecht eerst, te paard gezeten, Een knaap met hamer en met bak En dan -, o God, gij moet het weten
[pagina 43]
Om wie die storm van vloeken brak! - Een man zeer schoon en zeer gelaten Die met zijn kruis den berg optoog. Het volk rumoert, de lammeren blaten En met een meelij hemelhoog Doorbreekt Veronica de scharen En als zij voor den Drager staat Neemt zij haar sluier uit de haren En wascht zijn schoon, bebloed gelaat - - - En dertig jaar na haar geboorte, In 't negentiende van haar reis Ontsloot haar 't hooge huis zijn poorten; En in een storm van sneeuw en ijs, Bij 't flakkeren der wilde vuren, Deed zij dien avond, in haar kring Van prinsen, ridders en besturen, Het vreemd verhaal van toen zij ging Tot zij in Limburg wederkeerde - Doch aan het eind van haar verhaal, Als allen naar hun slaap begeerden, Hief zwijgend zij haar zijden sjaal Waaruit een hoofd hen droef aanstaarde; Toen sprongen alle ridders recht En hebben zij, mèt hunne zwaarden, Limburg voor Christus neergelegd... - - - - - - - - - Nu dekt een sluier mijn schoon land; Een droefenis ligt uitgespreid, Vol rood en groen en diamant, Als een gelaat van smart en strijd Met alle wonden van mijn land En smarten in zijn smetloos wit Van blauwe zijde en groene kant... O God, hoe wonderlijk is dit!
[pagina 45]
Jac. Schreurs, m.s.c., werd 9 Februari 1893 te Sittard geboren, doorliep zijn humaniora aan het Missiehuis te Tilburg en studeerde philosofie en theologie te Arnhem, waarna hij in 1919 te Utrecht tot priester werd gewijd. In 1920 debuteerde hij met den bundel ‘Voorjaar’. Van zijn hand verschenen achtereenvolgens, behalve een twaalftal tooneelspelen, de bundels: ‘Voor U alleen’, ‘De bloeiende Wijnstok’, ‘Nis en Nimbus’, ‘De Hemelsche Speler’, ‘Sterren en Dauw’ (een bloemlezing) en ‘Kleine Liederen van Dood en Leven’. In den zeventienden Jaargang van ‘De Vrije Bladen’ zijn tot heden verschenen: L. TH. LEHMANN: SUBJECTIEVE REPORTAGE (Gedichten) f 1.- * H.A. GOMPERTS: CATASTROFE DER SCHOLASTIEK (Anton van Duinkerken contra Menno ter Braak) f 1.- ** Van de volgende in De Vrije Bladen verschenen Schriften zijn nog enkele exemplaren voorhanden:

Veronica