Nis en nimbus

[p. 60]

Onnoozele kinderen.

Het was toen de wereld opnieuw begon
In de schuine schijn van een winterzon,

De herders vierden het nieuw Verbond
Met een ster op hun staf en de fluit aan de mond;

Nog waren de pijnappels van goud,
Nog lag er een schemer van God aan het woud

En een fijn geheugen aan bloem en al
Van een hemel-storting, een waterval; -

Toen een groote Stem aan den bergweg riep
Naar een Kind, dat tusschen de dieren sliep.

Het was toen de wereld opnieuw begon
Met een nieuwe hemel, een nieuwe zon:

Van kinderen, argeloos als melk en bloed,
Die een Lam als lammeren ten hemel hoedt.

Zij kenden geen goed - noch het simpele kwaad
Van een klein krakeel in de avondstraat;

Zij hadden den Kerstnacht en ook misschien
De glans van het Kind aan hun moeders gezien,

Maar de Nacht was voorbij en het Kind verdween:
Zij waren nu gansch met zich-zelf alleen,

Zoo alleen als alleen maar een kind kan zijn
Met zijn spel en met God en een wit konijn;

Zij wisten niet veel; of vernamen zij pas
Dat een ster uit het Oosten gekomen was?

[p. 61]

 

Maar een ster, voor een kind, is een simpel deel

 

Van het rustig bezit en het eeuwig geheel,

 

 

 

Dat vindt langs de sterren een rechter baan

 

Dan die weiflend op zoek naar Christus gaan.

 

 

 

En toen de kameel aan de stadspoort kwam

 

Toen bleven zij elk bij zijn spel en lam;

 

 

 

Want wie geeft er nog op een kemel acht,

 

Die het Lam als een lam tot de hemel wacht!

 

 

 

Zoo gingen de Wijzen hun wijsheid voorbij,

 

En het goud en de schatten verbleekten bij

 

 

 

De bloei van hun bloed en de roem van hun dood

 

Op moeders armen, in moeders schoot.....

 

 

 

Nu jagen zij aldoor in een wonderlijk woud

 

Op het witte konijn met een windbuks van hout.