De besleine spegel

[p. 200]

Hichte en lichte

foar Andrys
op syn seisentritichste jierdei.

Doe't ik 36 waard
wie ús heit yn syn santichst
in distânsje
fan 'e heuveltop
nei de delling dy't ôfrint
nei de ivichheid
grize see.

No stiestû op dy heuvel
en ik gean de delling yn
wachtsjende de floed
dy't my meinimme sil
mar ik sjoch laitsjend
de oare kant út
dêrstû stiest.

Ik wit dat it paad nei boppen
net maklik is
moude ûnder 'e fuotten
toarnen oer de wei
mar ek lytse blauwe blomkes
en derboppe in hege
wide loft.

[p. 201]

 

De distânsje liket lytser

 

as doe't ik 36 waard

 

dat ik dy op dy heuvel wit

 

makket my minder ienlik

 

soan, broer en freon

 

trije yn ien

 

bistû my.

 

 

 

It rûzjen fan 'e grutte see

 

wurdt sterker as ea

 

likemin as myn heit

 

sil hy my ûntsjen

 

lykwols glimkje ik grutsk

 

ik wol datst witste dat ik

 

net bang bin.

 

 

 

Hjoed laitsje ik tsjin 'e sinne

 

myn soan dêrboppe

 

op 'e top fan it libben

 

wurdt 36.

 

Hy ken my, ik ken him

 

ek sûnder wurden ferstean

 

wy elkoar.

 

 

 

Ik haw de libbensriedsels

 

net úttize kinnen

 

en it hoecht net

 

ik wit dat de leafde ús draacht

 

dêr't wy net gean kinne

 

troch de jierren

 

nei har doel.

 

 

 

Ien fan 'e lêste fersen dy't Fedde Schurer skreau.