Een been onder het zand

(1967)–Kees Simhoffer– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

bron

Kees Simhoffer, Een been onder het zand. De Bezige Bij, Amsterdam 1967

codering

DBNL-TEI 1

Wijze van coderen: standaard

dbnl-nr simh001been01_01

logboek

- 2021-07-21 CvP colofon toegevoegd

- 2023-02-01 AT bestand aangepast aan richtlijnen februari 2023

verantwoording

gebruikt exemplaar

eigen exemplaar dbnl

algemene opmerkingen

Dit bestand biedt, behoudens een aantal hierna te noemen ingrepen, een diplomatische weergave van Een been onder het zand van Kees Simhoffer uit 1967.

redactionele ingrepen

Bij de omzetting van de gebruikte bron naar deze publicatie in de dbnl is een aantal delen van de tekst niet overgenomen. Hieronder volgen de tekstgedeelten die wel in het origineel voorkomen maar hier uit de lopende tekst zijn weggelaten. Ook de blanco pagina's (binnenkant voorplat, 2, 6, 8, 28, 42, 44, 60, 90, 114, 116, 128, 130, 158, 174, 194, 196, binnenkant achterplat) en pagina's met advertenties (195) zijn niet opgenomen in de lopende tekst.

[ voorplat]

kees simhoffer

een been onder het zand

verhalen

de bezige bij

[pagina 1]

Een Been onder het Zand

literaire reuzenpocket 245

[pagina 3]

KEES SIMHOFFER

Een Been onder het Zand

verhalen

1967

UITGEVERIJ DE BEZIGE BIJ

AMSTERDAM

[pagina 4]

Omslagontwerp Leendert Stofbergen

Foto Cas Oorthuys

Typografie Peter Renard

Letter Monotype Van Dijck

Druk Thieme Nijmegen

[pagina 5]

INHOUD

Een Been onder het Zand	7
De Hoed van de Dood	27
De Gekleurde Piano	43
De Stoel	59
Het Oog in de Driehoek	89
De Klok	115
Een Mooie Dode	129
De Fakkel	157
De Achtste Dag	173

[ achterplat]

foto Loek Mulder

De negen verhalen waarmee Kees Simhoffer (33) als prozaïst bij De Bezige Bij debuteert, gaan alle over gewone mensen in alledaagse situaties: een jongen die in militaire dienst moet, een man die zijn hond uitlaat. Maar die situaties worden zo beschreven, dat de absurditeit van alledag telkens voelbaar is. Steeds is het die situatie die tot handelen dwingt of die verder handelen onmogelijk maakt, omdat het recept zoek is. En naarmate de beschreven werkelijkheid navranter wordt en meer bizar, wordt de taal van Simhoffer harder en scherper. Toch is het sarkasme in geen van de verhalen misplaatst, al zal het misschien op de zenuwen werken. De durende gevolgen van de oorlog en de tirannie van zinloze tradities rechtvaardigen elk sarkasme.

Deze thematiek is niet nieuw, maar ze zal ook niet gauw verouderen. Bovendien schrijft Simhoffer erover in een uitgekiende taal die telkens verrast.

Enkele verhalen uit deze bundel verschenen eerder in de tijdschriften Beet, Podium, Tirade en Gandalf. Verder publiceerde Kees Simhoffer gedichten en artikelen over beeldende kunst en literatuur. In 1965 verscheen van hem een bundel gedichten: Woorden van aarde.

LRP 245/650/115

Vorige Volgende