Davids Psalmen

[p. III]

Aan de seer eerwaardige Leeraars van Gods kerke.

Leermeesters van Gods kerk,

Ontfangt, met gunst, dit werk,

U, van een leereling,

Tot dank, hoewel gering,

Insangen, opgedraagen,
Ai! laat het u behaagen.

Want schoon 't een leerling song, er.

De stof smaakt wyser tong,

Maar dient voor geen viool,

Waar mee des weerelds school,

Door geil, en dartel speelen,
Haar kinders weet te streelen.

Hy song een heilgen toon,

Op 't spel, dat Davids kroon,

Tot 's aardryks ondergang,

Zal draagen, om syn sang,

Waar mee hy, op syn snaaren,
Ten heemel pleeg te vaaren.

Hy song, in onse taal,

't Gesang, dat Zions saal,

[p. IV]

 

In 's Heeren heilig hof,

 

Tot 's Heeren roem, en lof,

 

Van haar vergaaderingen,

 

Te Salem, hoorde singen.

 

De schepper schiep elk deel,

 

Als tonge, mond, en keel,

 

Niet juist voor drank, en brood,

 

In dorsts, en hongersnood,

 

Noch heeft de spraak gegeeven,

 

Om slechs wel saam te leeven:

 

 

 

Maar meest om lof, en prys,

 

Door sang, en eerbewys,

 

In allerhande taal,

 

Uit al syn deugds verhaal,

 

Van watter is gebooren,

 

Steeds aangebeên, te hooren.

 

 

 

De vink, en nachtegaal,

 

De beesten altemaal,

 

De heemel, zee, en strand,

 

Rivieren, berg, en land,

 

Elk weet, op eige wysen,

 

Den schepper fraai te prysen.

 

 

 

Een reedelyk verstand,

 

Indien 't van liefde brandt,

 

Van liefde tot syn God,

 

Zou dat, als, met een slot

 

Voor hart, en mond, geslooten,

 

Syn eernaam niet vergrooten?

[p. V]

 

Ik sing dan Davids sang,

 

Myn gansche leeven lang.

 

Nooit werdt Gods deugd, en magt,

 

Van ons genoeg betracht,

 

Noch naa waardy gesongen,

 

Al had elk duisend tongen.

 

 

 

Een Alexander sluit

 

Homeers vergaande luit

 

In goud, en diamant,

 

Ik zal dit heemelsch pand,

 

Tot troost in doodsgevaaren,

 

In myne ziel bewaaren.

Joannes Six van Chandelier.

t' Amsterdam, des jaars 1674.