Gedichten (2 delen)

[p. 307]

[177] Verrukkinge der sinnen, aan Joannes Hoorenbeek, dr., profr., en predikant t'Uitrecht: en Simon Dilman geneesheer.aant.

I Keer.

Wat voel ik voor een seldsaam vier

Myn vadsich herssenslym ontsteeken?

Ik raak in brand, en schuimbek schier,

Als dolle lui, en weet met geen belul te spreeken.

De Poësy is soete raaserny.

De sienders, en Poeëten

Voorseggen, sonder toovery,

Niet selden, sonder van voorsegginge te weeten,

Of wat het werden zal.

Hun Godheit straalt, en leert geen dingen by geval.

I Teegenkeer.

Noch twantel ik onseeker waar

Ik opgetoogen heen zal vliegen.

Hoe durft de Roomsche Lierenaar,

Op dat men Pindar wraak, hem prysende beliegen?

Om welke reên zou een verheeven geest,

Die steile swaaneslaagen

Navliende, moeten zyn bevreest,

Voor droeve maatschappye, in Ikars neederlaagen,

Die, met een hoogen val,

Syn naam liet drinken, aan sout stroomende kristal?

I Toesangh.

O Venusyner schoon van vloogelen,

Tienduisendmaalen schooner dan

De schoonste paradyser voogelen,

Toen ghy uw trotse herssenpan

Voor uit staakt, door het wolken ruim,

[p. 308]

 

Naast Thebens nestelingh, zoo pikte

 

Ghy steelswys, van syn braave pluim,

 

Dat om uw lyf zoo glinstrend blikte:

 

Waarom zou dan een ander geest

30

Niet schoeijen, op de selve leest?

II Keer.

Ons Holland, parrel, aan het oor

Des werldgodins, siet uit de boomen

Van Amstel rysen, op het spoor

Van Theben, 't baakerkind der drymaal kroonde stroomen

Des Rhyns, die op syn moedige geboort,

Uit d'ongemeetenste Alpen,

Zoo trots niet afbruist, als om 't woord,

Dat hy zoo grooten ziel, uit Keulen, hier quam swalpen:

Een ziel die door haar dicht

Met Hoofd, de Poësy, in Neerland, heeft verlicht.

II Teegenkeer.

Ook zal die voogelkooningh niet

De leste, naa den Heemel, roeijen,

Waar hy de son, in 't aanschyn, schiet:

Maar wan ik speure dat myn stoppelveeren groeijen,

Tot wieken, zal ik volgen op de baan,

Als piepende aarends jongen,

Die, tot een proef, de vlerkjes slaan,

En dan, van d'eijerwiegh, half vloogen, dan half sprongen,

Tot dat het vlugger mergh

Hun pen leert steigren, in de locht, langs Taurus bergh.

[p. 309]

tekstkritische noten

Emendatie r. 62: rymkunst < rymkust

II Toesangh.

Maar of natuur, en dichtens kunste

Gebaart, uit tyds, en oeffninghs schoot,

My weigerden haar Heemelgunste,

Om gest te kneeden, in het brood,

Van myn niet wel gereesen brein:

Zoo zal ik met myn riemen roeijen.

Myn waaterbrekkige Fontein

Zal, naa syn grondaâr, ryklik vloeijen.

Al hanght de swakheit machtloos 't hoofd,

Noch werd de goede wil gelooft.

III Keer.

O Godheit, nu met eenen straal

Van rymkunst, op myn hoofd, gesonken,

Vermeer dat brandend soet, en daal

Vol straalen, als een kringh, waar mee de sonnen pronken.

Dat vuur vloeije, uit een diamante pen,

Op dichtende papieren,

Op dat men klaarlik taste, en ken

Den dagh van Majesteit, uit allerleije swieren,

Wanneer ik ben van sins

Astre te trouwen, aan Oranjes vreedeprins.

III Teegenkeer.

Met sulken pen, o Haarlem, wil

Ik Hoorenbeek uw soon vereeren,

Die, met syn daagen in April,

Een vruchthoorn meededeilt, van goude soomerpeeren.

Syn kristallyne, en vliende soete beek,

[p. 310]

 

Vol Godsgeleerde waatren,

 

Maakt dat het Uitrechts stift geleek

 

Een paradys, waar uit des leevens stroomen schaatren,

 

Tot laavingh van de ziel,

80

In kerk, en school: daar Vecht het lichaam onderhiel.

III Toesangh.

U Dilman, uit het slecht Westfaalen,

Geboortigh, waar op Lemgo brom,

Zal ik, naa 't leeven, konstigh maalen,

Met kleuren van den puiksten blom,

In 't selfde stuk tapissery:

Om dat Galeen, in u verreesen,

Ons, met syn godlike artseny,

Op 't hooploos doodbed, quam geneesen,

Toen ghy gehaalt, van Amstelvliet,

De Zee, en Beverwyk verliet.