Een eerlijk zeemansgraf

[p. 12]

Uitvaart

Zon randt niet meer aan kimverloren nachten,
't Schip vliedt de donkre zee in ruischend schuim,
Een ster alleen bewoond door mijn gedachten
Doolt ach hoe ver met mij door 't zelfde ruim.

Zijn wentlen is ook zonder warmte, doel,
Wel vaar ik traag en flikkert hij van vaart
Maar weldra sluit mijn leven dat ik voel
Verijlen - voor geluk reeds onverschillig -
Zich bij hem aan, opeens gewillig:
In een fel duizlingwekkend
Moment tot hem uitstrekkend
Zijn kern, eindlijk ontaard.