Een eerlijk zeemansgraf

[p. 40]

Captain Miguel

Zijn leven is mislukt, zijn schaarsche kansen
Liet hij voorbijgaan, meer uit nonchalance.
Niet plots ontredderd in een groote ramp
Maar door dien steeds herhaalden tegenspoed,
Dan zit de wanhoop eindlijk diep in 't bloed.
Hij is, steeds overgaand van tramp op tramp,
Terechtgekomen op een Chinacaster,
Thuis in Foo Chow en daarop blijven varen,
Denkt niet aan heengaan, telt niet meer de jaren,
Wie wacht? Zijn zuster in het nonnenklooster
Te Burgos schreef hem vroeger met nieuwjaar,
Hij schreef eenmaal: ik houd Chineesch nieuwjaar;
Dan is hij heiden, denkt zij vol van smart
En schrijft niet meer, bidt tot het heilig hart.

Zijn taal vergat hij half, te zeer verloren
Tusschen een crew van Engelschen en Noren.
Hij drinkt en kaart met de andren zonder spreken,
Hij haat het Engelsch, zou zich willen wreken
Op heel 't stupied, verwaten ras dat heerscht
Door geld en koopmansgeest, waar zij het eerst
De intocht bevochten als veroveraars.
En in een toomeloozen overmoed
Verkwistten roekeloos hun kracht en bloed.
Maar hij ontmoet ze in alle havenbars
En moet soms cheers en drinks van hen aanvaarden
Die hij het liefst delgen zou van zee en aarde.

[p. 41]

 

Hij denkt niet meer, het is te lang geleden,

 

Aan 't harde schoon der Castiliaansche steden.

 

Nu is het New Che Wang, Ning po, Foo Chow,

 

Twee dagen stilliggen, Amoy, Swatow.

 

En nergens andre Europeanen

 

Dan Duitschers, missionaries en douanen.

 

 

 

Zoo slijt het leven op die dorre kust

 

Tot stompheid af, traint zich op de eeuwige rust.

 

Soms komt hij in Manila, tot zich zelve

 

In 't Intramuros, onder de gewelven,

 

De eenige rest van wapenroem en praal,

 

'n Vervallen wal, een poort, een kathedraal

 

Waar het verleden hangt in walm en rag

 

Waardoor hij ronddoolt als een schim bij dag,

 

Stilstaand en mompelend of hij verloor,

 

Zoekt, vond en weer verloor, hij keert bezeten

 

Weer tot zich zelve, zonder het te weten,

 

Op de grafstee van een Conquistador.