Een eerlijk zeemansgraf

[p. 42]

De lichtwachter van Ockseu
(Zuidchineesche zee)

Zum sehen geboren
Zum schauen bestellt
Gefällt mir die Welt

Fa. Schiller & Goethe.

'k Was in de zestig varenszat
In arren moede aan wal gegaan,
Bleef hangen in een havenstad,
Aan kindren had ik nooit gedaan.
Van 's avonds laat tot 's morgens vroeg
Dronk ik mij voort van kroeg tot kroeg
En ieder daglicht zag mij zat.
Aan land zou 'k naar de haaien gaan.

Dus ging ik monsteren opnieuw.
Toen ik weer mee aan 't anker hieuw
Sloeg mijn oud hart bij iedre haal:
De laatste keer, de laatste maal,
De Waterweg, de duinenrug,
Daar gaan ze, ik kom nooit terug.

Het was een bark voor Chinakust.
Eerst liet het scheepsvolk mij met rust,
Maar 'k kreeg het slechtste etenspart.
Ik nam de negerkok apart
En vocht, ik moest, hij, met een bout
Sloeg me op mijn achterhoofd. Knockout!

Toen voelde alle man zich sterk:
De slechtste kooi, het vuilste werk
Was goed voor de verslagen paai.
Gedrost ben ik, aankomst Changhai

[p. 43]

 

Beachcomber, sliep in 't havenpark

 

En had soms heimwee - naar de bark.

 

Werd, halfverhongerd, van de straat

 

Genomen door het consulaat.

 

 

 

Wie niet meer deugt voor land noch zee

 

Wordt nog lichtwachter op Ockseu.

 

De wal, het schip zijn evenver,

 

Nog dichterbij lijkt mij die ster

 

Opkomend naast de heuveltop,

 

Dan steek ik ook het lamplicht op.

 

 

 

Eens in de maand brengt een chinees

 

Mij het rantsoen drank, brood en vleesch.

 

De sampan gaat, ik blijf alleen,

 

Rondijzren wanden om mij heen.

 

Ik zie de verre stoomers gaan

 

Van, naar de zuidchineesche kust.

 

'k Heb op mijn toren eindlijk rust

 

En met het leven afgedaan.