Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 42]

Nimfen

Natuur erkennen wij niet,
Te leven met drift en bloed.
Boomen zijn ons stervende
Grijsaards, stokoud en stram,
Bloemen zijn zachte sieraden
Voor borst, haarwrong en voet -
Maar zij verkleuren spoedig.
Niet de groene steenen,
Door dwergen die voor ons werken
Diep uit den grond geplukt;
Deze vonklen altijd,
Ook in den angst van den nacht
Wanneer de bloemen krimpen,
De boomen in doodsstrijd reutelen.

Wel leeft het water: het stroomt
En lacht, vangt licht en lacht,
Maar alleen bij de bergen neer.
Den rietomranden vliet
Vinden wij alleen goed
Voor een zomermiddagspel,
Als andre ons verveelden.
Zijn loomheid ontstellen wij
En maken zijn water dol,
Dat gekweld langs onze huid
Afglijdt en ons niet koelt.

[p. 43]

 

Wreevlig om loome weelde

 

Stijgen wij aan den oever;

 

Daar vinden wij ander genot,

 

Van stengels en stroeve zwaarden:

 

Na de weeke een scherpe streeling

 

Langs onze voorbijgaande lijven.

 

Dit zijn alleen maar spelen

 

Die wij uit medelijden

 

Met bijna-dooden doen,

 

Maar dan zijn wij niet ernstig

 

En denken niet aan elkaar.

 

 

 

Zijn wij niet tenger? Toch wordt 's nachts

 

Ons felst ervaren zinnensbaar,

 

Iets ongehoords, iets ongedachts.

 

Leven siddert tot in ons haar.

 

Stil, eindlijk snikt een onverwachts,

 

En wij omhelzen haar.

 

 

 

Maar zonder troost voor wat haar schreien doet,

 

Wat ieder onzer alleen lijdt:

 

Wij het uitzinnigst, 't verst bevrijd,

 

Zijn weerloos, weten niet meer waar.

 

Gift sluipt verheimlijkt in ons bloed.

 

Wij moeten strijden, in geen paar

[p. 44]

 

Kunnen wij rusten zacht en goed,

 

Geen vreugde, houden altijd moed;

 

Wat andren zacht verblijen doet,

 

Is ons reeds doodsgevaar.