Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 67]

II
Uit het leven van Tristan Corbière

[p. 68]

Een Avond

Voos-rood talmt de zon ter kim te dalen,
Als een vrouw met veertig worden. Zuur
Lacht uit leedvermaak de maan, een schrale.
Als een mouche in de horizontale
Laatste stralen (stervend blikkenvuur),
Vaart hij op de waatren van La Manche.
‘Zes mijl uit de kust in 't avonduur,’
Peinst hij droef, ‘er is geen enkel kansje
Op een schipbreuk of een avontuur.’
Achteroverliggend in zijn kotter,
Diep geschokt - door 't golfslagkort gestotter
Van een boot, die slordig wordt bestuurd,
Leest hij vroom de boeken van zijn vader,
Wiens geest scheepging met den boekanier,
En verzaakt ze weer. ‘Ook dit brevier
Laaft mijn ziele niet. Mij staat het nader,
Uitvlucht zoeken met de kamenier
Der Comtess' die zich mij heeft ontsloten,
Toen verstooten. Ik heb haar Je t'aime
Lang in stilte à la Musset genoten;
Dan, vóór de overgaaf: moment suprême,
(Aangedaan?) mijn (krommen!) neus gesnoten.
Toen geen liefdenacht. Ook nu is 't laat,
Voor verhaal te laat...’ Hij wendt gedwee
Zijn voorsteven naar 't land, dat hij haat,
En verzaakt zijn liefde. Hij spuwt in zee,

[p. 69]

 

Troost zich met een grafschrift bij 't aanvaarden

 

Van den aftocht: ‘De gewijde aarde,

 

Stierf ik ter stonde, werd ontzeild; dan is 't,

 

Stervling, sta stil: Ci-gît Corbière,

 

Wiens aardsch lot door baren werd beslist,

 

Die zijn lijkbaar dragen; ongekist

 

Ligt hij in zijn boot: comme dans sa bière.’