Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 113]

Ochtend

Bij het omhooggaand gebaar
Van de armen, om het haar
De schouders te doen bemantlen,
Voelt zij zich, zelf streelend, ontstellen
Om de beide die voor haar zwellen,
Als bij het kantlen
Van wanklende bekers,
Dat zich herstelt.
Het is niets zekers,
Toch weet ze: dit wijkt niet meer
En: brengt haar zonder verweer
In een groot zacht geweld.
Zij denkt:

‘Het wordt geheimer,
Hoe meer ik mijmer;
Weten is een gevaar
Dat ik verlang en wil wagen:
Mij geven, zonder vragen
Of ik mij wel bewaar?’