Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 119]

De Gouvernante

Morgenwind verkilt den warmen nacht.
Zij huivert, blootgewoeld, door losse haren
Niet toegedekt. Voor 't bed in witte vacht
Liggen een paar natte groene blaren.

Onder 't raam, over de vensterbank
Hangen takken naar binnen; door het tochten
Bewegen gewaden, vreemd grijs in de' ochtend.
Zij keert zich naar den nog donkren wand.

Doorsluimrend voelt zij zich al gewekt,
In angstdroom van vallende trappen, blinde
Muren, en kleeren die niet zijn te vinden ...
Ontwaakt, en weet terstond dat zij vertrekt.

't Soobre leven wordt nu warm wel eer.
Waarom heengaan? Er was toch geen reden.
't Leek eentonig, maar nu, vreemd, niet meer.
Moe en traag begint zij zich te kleeden,

Blootstaand aan den mistroostigen morgen.
Als 't heel laat is, gaat zij naar beneden,
Haakt haar blouse dicht, de laatste treden,
En zegt schor, niet opziend, goedenmorgen.

[p. 120]

 

Ontbijtend bepeinst zij, hoe ze verloofd

 

Geweest is, niet lang, zij zelf verstoorde 't.

 

Velen verzekerden: 't was goed geworden

 

Na de' eersten tijd. Zij heeft het nooit geloofd.

 

 

 

Reeds ingescheept, voelt zij 't medelijden

 

Van haar naasten nog in 't uitgeleide

 

Dat zij doen duren met aanhoudend wuiven;

 

Zakdoeken zijn lang zichtbaar: witte duiven

 

 

 

Van het afscheid, fladdrend in de onzichtbre vlagen

 

Die haar wegvoeren. Nu gaat het later open,

 

Het rosse dorp verbleekt in 't eerste dagen:

 

Als een plaat waarover water loopt.

 

 

 

Onder veege sterren, walmende lantarens

 

Hangt de landingssteiger over 't wad;

 

Voor het einde ligt de veerboot - en de stad

 

Aan de' overkant, na een paar uur varens.