Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 117]

De Dienstmaagd

Niet uitgestooten en niet opgenomen,
Geen vreemdeling en toch niet een der hunnen,
En niets haar eigen, alles gunst of leen.
Zij zijn de meesters en zij kunnen
Altijd haar leven binnenkomen,
Dat zij, zoo altijd eenzaam, nooit alleen,
Niets houden kan voor zich en om zich heen.

Waar zou zij heen gaan? Midden op de vliering
Heeft men een kleine ruimte afgeschoten,
Haar kamer genoemd;
Verschoten doeken dienen voor versiering,
De wapperende deur kan niet gesloten
En het behang is grof gebloemd.

Zij heeft zoo naar een fijn gewaad verlangd,
Een hemdje van batist, dat 't eigne teedre
Afhouden kon van de gehate kleedren,
Waarin het klam, aanklevend hangt
Als geur: dat zij een deel zijn van haar loon.
Eerst als zij alle afwerpt, wordt zij zuiver
Zelf en bevrijd, maar dan drijft haar een huiver
In 't kille bed, dat haar als vreemde ontvangt.
Wat geeft haar dan het weten: ik ben schoon.
Vreugde niet meer, alleen een niet vergeten
Verloren rijkdom, lang geleên bezeten.

[p. 118]

 

Er is geen avond, waar zij na haar dagen

 

Als bij vertrouwde liefde, bijna onbemerkt

 

Kan toeven, want haar arbeidsjaren vragen

 

Waarom zij leeft als zij niet werkt;

 

Als meesters die niet dan aan hen verschulde,

 

Door hun gunst toegestane vreugden dulden.

 

 

 

Haar zijn ligt open. In vele eenzaamheden

 

Had zij 't verstrooide leven nog bijeengewonnen...

 

Uit een verlatenheid die elk kan overtreden

 

Wordt dit teer weefsel niet gereedgesponnen,

 

En anders weten zíj wel met getoond verachten

 

En hoon voor haar doorwaaktheid te verkrachten

 

Den nauwlijks opgerichten trots uit nauwe nachten

 

En de bevrijding die begon.