Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 115]

Pastorale

Ik weet het: een Zondag als deze
Gewekt in weemoed van wind door regen,
Weet zij naar geluk geen wegen,
En zit aan een raam te lezen
Den vroegen morgen.

Om tien uur luidt het kerktijd.
Ze slaat een doek om, zij gaat
Loom met geloken gelaat
Den korten weg die naar de kerk leidt:
Hun hof grenst aan het kerkhof.

Haar vader spreekt zijn Amen.
Zij loopt weer in den tuin
Langs de smalle zwarte paden
Te huiveren. Door de dunne gewaden
Schendt haar wind. Haar smalle voetjes waden
In het bloemenpuin.

's Middags geen uitweg dan een wandeling
Door de weiden. Zij moet ontmoeten
Zwermende boeren, die haar groeten,
In geheiligde handeling:
De dochter van hun herder.

[p. 116]

 

's Avonds zit zij stil met haar ouders,

 

Haar moeder moe, haar vader dor.

 

Zij mijmert over ouder worden

 

En trekt òp de schouders.

 

Even trillen haar borsten.

 

 

 

Later, in het holle slaapvertrek,

 

Maakt zij 't haar los voor een donkre spiegelbres

 

En brengt haar lichaam over

 

Van het dag- in het nachtgewaad.

 

Even staat zij naakt,

 

En gelooft ergens een vage kramp

 

Te voelen; het gaat over.

 

Zij dooft de lage lamp.