Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 131]

[Hoe lief heb ik haar die den dood verviel]

HOE lief heb ik haar die den dood verviel;
'k Wilde mijn armen wel niet meer ontstrenglen,
Aan haar koud mondje warme borsten brengen.
(Zijn zij bloesem gebleven,
Dat ik haar eens kon geven
Drinken, niet uit mijn lichaam, maar uit mijn ziel?)

O, dat zij dorste! Maar den dorst der englen
Stelp ik toch niet, als ik borstbiedend kniel;
Want ik weet niet, of zij ook maar herdenken
Uit onze liefde overhield
Aan mij, die niets meer hield dan rouw om haar,
Niets won dan trane' uit oogen altijd doffer,
Doorweende nachten, en die nog zal offren
Op hare tombe mijn volle wrong van levend haar.

Weet ik of haar bereikt wat 'k mij ontroof
En of zij zich mij niet al heeft ontwonden,
't Onze begeeft in liefelijker bonden?
Ik wil haar houden, maar met welk geloof?

'k Heb het gevoel, dat op den grooten stroom
Mijn offers drijven naar ik weet niet waar
En eindlijk langs haar stilte heen,

[p. 132]

 

Dat zij niet neerbuigt, ze niet neemt tot haar,

 

Meelijdend glimlacht en dit nog alleen

 

Gehoorzaam aan mijn hoogstgespannen droom.