Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 128]

Elegie

Laat mij nog eens in eenzaamheid bezinnen
Op het rampzalig lot van de vriendinnen,
Liefde- en leedvol als van weinigen,
Die tusschen aarde en hemelmuur zich pijnigen,
Verstooten door natuur, menschen en goden
Uit hun herinnering; zij waren dood en
Voorgoed vergaan als zij niet voortbestonden
In mij, het levendigst ter sombre stonde
Wanneer de zon in grauwe golven sterft,
Haar rood tot in de diepste verten zwerft.
Zooals het licht in purper en azuur
Gebroken wordt, daarna in nacht gebluscht,
Kwamen zij eerst uiteengescheurd tot rust,
Zochten een eind, vervreemd van de natuur,
Elkaar vijandiger dan zee en vuur.

Zij waren tot den steilen rand gekomen
Waar liefde en dood in duister samenstroomen,
Waanzin verraderlijk als rukwind vlaagt,
Het uiterst van liefkoozing was gewaagd.
Daar zijn ze in 't meer gedaald dat elk verdelgt
Die al te lang in zijn geheimen zwelgt;
Ook 't laaiendst levensvuur tot asch verteert,
Tot niets doet keeren, - zij zijn ongedeerd
Ontstegen, voortgedoold langs de oeverrotsen,
Doodsbleek en wankelend, maar met het trotsche

[p. 129]

 

Van schepen, doodsbedreigd, die nog een wijle

 

Den ondergang weerstaan, met volle zeilen.

 

 

 

De storm wrong de gewaden om haar leden;

 

Zij schrijden op de steilten, waar beneden

 

Spelonken, diep door 't golf geweld gedolven,

 

Aldoor weergalmen van den dood der golven,

 

Alsof ze een uitweg door hun wanhoop zochten

 

En deze' op steilte en wervelwind bevochten.

 

 

 

Waar 't einde van de wereld haar weerhield,

 

Zijn ze op een smalle rotskaap neergeknield;

 

Zij die de zachtste was heeft smeekende armen

 

Geheven om herroeping, om erbarmen.

 

Zij dorst niet opzien, kreunde slechts: ‘Niet dood...’

 

En bracht haar borst verteederd aan den schoot

 

Der grootste, die haar woest heeft losgescheurd

 

En haar voorover naar den rand gesleurd.

 

Traag breidde 't bloed zijn stroom over de blanke

 

Schouders en borst, tot op de breede flanken.

 

De wreede liefste weende om de wonde

 

Die ze toch weer voor 't einde heeft verbonden,

 

Daar liefde in pijniging hervonden wordt -

 

En in omhelzing zijn zij neergestort.

[p. 130]

 

Aphrodite werd uit diep schuim geboren.

 

Nu ging 't door haar gemarteld paar verloren

 

In plotsling opslaand, snel verdwenen schuim:

 

Afscheid aan 't star en onbewogen ruim.

 

 

 

Zij zijn, door heur omstrengeld haar omwonden,

 

Ineens gezonken, zacht aaneen gebonden

 

In een omhelzing door den dood bestendigd;

 

Door geen onmooglijkheden meer gepijnigd,

 

Vrij zwevend en vereenigd in één lot,

 

Zalig verdronken, diepgelegen grot

 

Op een zacht stroomgeleide ingedreven.

 

Sindsdien heeft zich de zee zoover geheven

 

Dat de ingang onder de oppervlakte daalde,

 

En 't diep geheim beveiligd van het praalbed

 

Waarover de aarde zich bewondrend bukt

 

Met zacht smaragdgewelf; de zee verrukt

 

Zich in de houdingen der slanke lijven,

 

Die nu vol eeuwig welbehagen drijven...

 

 

 

Zoo vieren aarde en zee en zij de zachte

 

Donkre verzoening van vijandge machten.