Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 147]

Ys

De zee drong troebel door den voozen grond,
Als onafveegbaar schuim naar veegen mond.
De stad zieltoogde, koningsvrouwen lieten
Zich varen door de volgestroomde straten;
De vensters zagen uit onder hun booten.
Geen hoogepriesters toornden meer verwaten.
Zij konden Nieuw-Venetië genieten,
Zooals zij vorst of slaapvertrek verlieten,
Ontblooting spieglend in de donkre sont.
De heilge stad leed tuchtelooze vloten,
Als hoon gekust op machteloozen mond.

Geen klacht viel voor den troon, totdat de dijkbreuk
Dreef uit 't moeras de drenkelingen samen,
't Paleis belegerend met lijkenreuk.
De vorst bezweek achter gesloten ramen;
Hij riep om 't sacrament, kon niet heraadmen,
Voordat zijn deernen, voor het eerst vereenigd,
Den steeds betwiste in hun midden namen,
Hem met hun machtig lijfsaroom verdeedgend.

Hij leefde als op hen vlot, omkrampte hun vlechten,
Tot 't water vond de hoogstgelegen hal.
Gradlon, gedachtig Assoerbanipal,
Wilde met 't vuur den tragen dood bevechten,
Die wachtte en weer terugtrok als verraad.

[p. 148]

 

Gloed weigerden de walmende flambouwen,

 

En ook de vroeger 't lichtst ontvlambre vrouwen

 

Brandden niet verder dan 't gedrenkt gewaad

 

En vielen halfverkoold en kermend neer.

 

Dan klom het water op de vloeren weer;

 

Maar Gradlon bleef op eindlijk vuur vertrouwen,

 

Tot eene, smeulend stervend, hem: ‘Vlucht, heer!’

 

Zuchtte in 't gelaat als laatste liefdedaad.

 

 

 

Toen wierp hij zich op een hoogschonkig paard,

 

Reeds lang als reddingsboot gereedgehouden

 

Bij den ringmuur der buitenste gebouwen.

 

't Ontsprong zoodra met haastgen slag het zwaard

 

Van den voortvluchtge hem had losgehouwen.

 

't Vlood licht en vlot, ondanks de lievlingsvrouwe

 

Die in het zadel lag, machtloos en zwaar.

 

 

 

Toen werd den vorst in hoogen storm bevolen:

 

‘Werp uwen demon af, verstoot Gwennole!’

 

Hij wilde niet, vloed steeg tot de stijgbeugels.

 

Hij spoorde 't paard, een golf nam hem de teugels.

 

En toen beval 't nog een keer: ‘Laat haar los!’

 

Zij drukte zich tegen zijn borstkuras

 

Haar borst ten bloede; plots wies slangig gras,

 

Trok om haar knieën en zij viel van 't ros.

[p. 149]

 

Toen stond de vloed. Hij bleef, verlost van 't kwade,

 

Zoo vreemd en leeggelaten als een schelp,

 

Terug in rotskust droog en dichtbeboscht.

 

Zijn grondgebied lag diep en opgelost,

 

Hij rook ontbindingsgeur - door wier en kelp

 

Getrokken van getrouwen, vrouwen, gade.