Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 150]

Uitvaart
(Funérailles de Philippe le Bon)

Meer monniken zijn neergeknield
In rouw rondom
De omfloerste vorstelijke baar,
Dan in Sint-Peters dom
Wanneer de paus ten hemel hield
't Misoffer, rijzend voor het hoogaltaar.

Want vier voltallige kloosterorden bidden.
Onder kruitdamp, walmend door wierookmist,
Richt elk zich op een wand der koningskist,
Opgebaard in hun midden;
Dat hij gekruisigd worde
Op aller aandacht,
Alleen hem toegebracht
Door ieder van vier scherpgeschaarde horden.

Geen trotsche kerkvorst houdt zich staande,
Boven de grauwe pijen
Prijkt geen borduursel van prelaten:
Allen gelijk, Doods onderdanen,
Nauwlijks lichamen in lompvallende soutanen,
En de gelaten
Zijn uit de vlekkelooze diepten van hun rijen
Als weggelaten.

[p. 151]

 

Daarachter en rondom liggen geleedren

 

Krijgsknechten, wapendragers in hun leedren

 

Kolders, ijzeren rustingen, geschubde jakken;

 

En velen hunner die voor 't eerst

 

Binnen een kerk tot knielen zich verneedren.

 

Achter zwartspiegelende vlakken

 

Der beukelaars, spits in den grond geboord,

 

Is er een grimmig traliehek gesticht:

 

Lansknechten houden speren opgericht,

 

Waarvan de vanen somtijds wapperen. Waardoor?

 

 

 

Bazuingeschal steekt op, houdt aan

 

Als haangekraai in de' ochtendstond,

 

Totdat dichtdrommend binnenkomt

 

De gansche ridderschap,

 

Van helm en borstkuras ontdaan:

 

In pij en kap

 

Rouwend vermomd.

 

Door de reeds neergeknielde scharen,

 

Als donkre stormwind door geknakte aren,

 

Breekt hunne breede optocht baan.

 

Terwijl hun ommegang

 

Voltrokken wordt, woedt klaaggezang

 

Over den doode, bang als een orkaan.

[p. 152]

 

De vrouwen schuilen in de zuilengang.

 

Zij, 't verst van 't vorstlijk lichaam af,

 

Voelen het sterkst verwantschap met het graf,

 

Bij 't mijmren dat dezelfde die nu dood,

 

Van alle levens-, strijdlust is vervallen,

 

Eens heeft gelegen in hun schoot;

 

Dat zij eens streefden om hem te gevallen.

 

Zij huivren

 

In afschuw, reeds doortrokken van 't verlangen

 

Zich van vergane omhelzingen te zuivren

 

Door levenden haastig te ontvangen

 

In hun besmetgewaanden schoot.

 

Meer dan het dreunend rouwmisbaar,

 

Dan 't psalmengalmen voor 't altaar,

 

Verricht deze afkeer der beminden,

 

In stil verscheuren, snel ontbinden,

 

Afscheid en dood.