Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 153]

De Chimaeren
(Notre-Dame)

Zij leegren onder de luifels,
Om de diepliggende ramen,
Gebannen sinds eeuwen een duivelsch
Verdelgingsplan te beramen.

Steeds stom, slechts in stormnachten krassen
Zij mee in de gierende koren
En snijden macabre grimassen
Die verdoemden bekoren.

Door de verlichte ramen
Scheemren heiligenbeelden
En heel de gewijde weelde
Van de oude Notre-Dame.

Door de gewelven dreunen
Zware, orglende koren,
Die zich slepend bekreunen
Om een God die niet hooren

Wil, om een maagd die in staat van
Onbevlekte ontvangnis
Smacht naar een woesten Satan
In een wulpsch De Profundis.

[p. 154]

 

Onder de machtige stormen

 

Verliest het schip zijn zwaarte,

 

Drukkende orkanen worden

 

Te hevig voor 't gevaarte.

 

 

 

Verlokte bliksemflitsen

 

Omspelen de steenen spoken,

 

Verlichten even hun spitse

 

Gezichten, grillig gebroken.

 

 

 

En de rots der eeuwen wordt

 

Eens brandend opgelicht

 

En als steen des aanstoots gestort

 

In den dag van het laatst gericht.