Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 167]

Priesteres

Haar huis is een groote vierkante vaas.
Over den rand reiken welige palmen;
Winden, gereisd door woestijnen, talmen,
Ruischen om rust.

Achter de kust
Liggen de lage zwarte barken
Onder scheeve zeilen voor anker,
Tegen den stroom gekant,
Door de bekoorlijke bocht geboeid.
De breede blauwe rivier vloeit
Trager langs de trappen van 't terras.
De rotsgraven der monarchen
Zien uit de heete eeuwigheid naar het huis,
Of daar de koele zaligheid was.

Ze leeft ongenaakbaar, geen is van haar ras.
Meestal naakt en bijna altijd kuisch;
Het eenige wat zij doet is dansen
Op de eenzelvige maat der harpen.

Haar lijf heeft ivoren glanzen
En het hoovaardige
Van godinnen die zich verwaardigen
Op aardsche melodieën te dansen.

[p. 168]

 

Haar voeten schetsen gewijde figuren;

 

Haar borsten staan op de kim gericht,

 

Welbewust meer te zijn

 

Dan bronnen van natuur.

 

In haar oogen smeult weerschijn

 

Van het eeuwige avondlicht.

 

 

 

Ik zit in de schaduw van mijn harp verscholen

 

En zie mijn droomen langs den hemel dolen:

 

Mijn grootst verlangen is een lied

 

Mijn harp te ontrukken, dat haar kon bewegen

 

Dansend te uiten wat ik houd verzwegen;

 

Maar het gelukt mij niet.