Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 163]

De Pelgrim

Ik trok jaren
Met gelijken tred
Over de verstarde baren
Van de zandzee, traag gedwee
Aan de wet
Dat elk lichaam moet begaan
Door de leegte een zeekre baan.

Jaren zijn vergeelde blaren,
Vage sneeuw in
Herfst van eeuwen.
Mijn rampspoedig leven werd
Toch niet meer dan een onzeekre schrede
Voor de spanninglooze vert',
Gapende van rotsengraf naar sterrenbeelden.

In een lichtloos schimmenrijk weleer,
Dat voor de oudste dynastie bestaat,
Dreef een naar 't zwerk open tempelruim
Den verstootne uit - als schuim
Met een bergstroom door een steile kust
Zee ingaat.

Ik bezweek naar de' ondergang en dreef
Langs haar die het eerst,
Lang voor alle goden heeft geheerscht:

[p. 164]

 

Hemelgodin,

 

Doodsvijandin

 

Van de leegte, door geen schepping te bedwingen,

 

Die geen horizonnen gunde haar te omringen.

 

- 'k Weet nog hoe mijn schedel onder hare enkels bleef;

 

Zij zat steenstrak zegevierend starend over den verslagen dag,

 

Die verbloed en uitgebluscht

 

Op het oostlijk doodenleger lag.

 

 

 

Sedert

 

De gestrekte tocht,

 

Lippen leder,

 

Oogen brandend,

 

Armen hangend,

 

Drijfkracht 't worgende verlangen

 

Van getergden dorst,

 

Steeds door spaarzaam vocht

 

Tot het uiterste gespannen.

 

 

 

Zon reeds ochtends

 

Boven de geschoren kruin;

 

Schaduw slaafsch en klein

 

Naar het midden kruipend,

 

Over 't vlak van den geblaakten dag.

[p. 165]

 

Avond was het eindeloost,

 

Zonne-asch doorgloeide 't Oosten;

 

Heete winden roostten

 

Den krimpenden nacht.

 

 

 

Wie dreef mij dezen weg?

 

Wat heeft mijn baan gebogen,

 

Die ik heb afgelegd,

 

Geloovend altijd recht

 

Voort te schrijden onder 't vallen

 

Van de voeten, de' een voor de' ander,

 

Altijd verder van het oude weg?

 

 

 

Ik moet teruggekeerd

 

Zijn: zie de zuilenwouden, alle

 

Even grauw en brokkelig vervallen;

 

Barken aan den vijverrand gemeerd,

 

Scheef gezakt in 't zwarte oeverslijk.

 

Alles stil en gelijk

 

Onzichtbaar van binnen verteerd.

 

 

 

Ik sta voor de zware poort

 

Als voor de' ingang, als voor mijn geboort'.

 

Binnen treed ik en verwacht mijn lijk

 

Te zien liggen aan 't begin.

 

Onder de godin,

[p. 166]

 

Die hier heerscht,

 

Sta ik nu niet meer zoo diep als eerst;

 

Door den afstand groot: ik ging het verst,

 

Zij stond stil

 

Voor ik heenging, wijl ik kwam,

 

Nu ik keer.

 

Als een vlam

 

Sla ik haar tegemoet

 

En bevind mij reikend tot haar schoot;

 

Zij verroert zich niet.

 

Ik zal blijven tot mijn dood;

 

Daarna zijn wij even oud, voorgoed

 

Even stil, even groot.