Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 185]

Versailles

Niet enkel de paleizen en de breede
Trappen die naar den verren vijver schrijden,
Ook de avonden, verteederd van verleden,
Zijn onverganklijk hier, want heimlijk vlijden

Zij zich in 't lommer; als 't vertrouwlijk ruischen
Van robe en sleep en 't woord dat hovelingen
Elkander gaven door het avondduister,
Waarin zij innig saamgeschoven gingen.

Zij overschreden, statig ingetogen,
Terrassen, étiquettes tooverkring;
Gingen, zoodra de laan was omgebogen,
Al dartler om met hun verovering.

Eerst leidden ze haar langs streng gesnoeide hagen,
In hoofsch gesprek, vertragend hunnen tred;
Dan, onder 't spel van immer driester vragen
En schuchter antwoord, naar een rozenbed.

Nu en dan geeft een donkre Grieksche God
Aanleiding tot zinspelingen te over...
Het is niet ver van nooden naar genot,
Van maagd tot vrouw, van smeekeling tot roover.

[p. 186]

 

En in de rust na 't minnen speelt hun spot

 

Met meenge mythologische vergissing:

 

Men hield Diana wel voor liefdegod

 

In overijlde minnelijke schikking.

 

 

 

De Goden, die omhelzingen 't snelst zagen

 

Voltrokken zonder noodlots minnedrank,

 

Zijn nog dezelfde als in hun felle dagen,

 

Alleen wat meer bemost en minder blank.

 

 

 

Apollo hoorde bloemrijke gesprekken;

 

Zijn lier ontlokt alleen de wind geruisch.

 

Diana kon van meer 't geheim ontdekken

 

Dan maagden mogen, maar bleef even kuisch.

 

 

 

In dezen hof, schijnbaar alleen geschikt

 

Om wulpsche scènes tot décor te dienen,

 

Waar schuchtre psyche oovral wordt omstrikt

 

Door zingenot, klaarlicht of ‘en sourdine’,

 

 

 

Waar liefde trouw verloochent en spitsvondig

 

Alle onschuld overhaalt, de deugd ten spijt,

 

Is niets, als waar de deugd woont, duf, kortstondig:

 

Alles staat hier in reuk van eeuwigheid.