Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 201]

IV

[p. 202]

Het Paviljoen

Het paviljoen voor den vierkanten vijver
Geniet de diepte die 't altijd behoeft;
Zooals een vrouw die voor haar spiegel toeft,
In hevig toezien en bedwelmend zwijgen,

Niet meer kan scheiden van haar spiegelbeeld,
Dat, wel nabij maar steeds toekomstig, door een
Raam in 't geheim haar aanziet en verloren
De diepte intrekt, heel haar leven deelt.

Niets schuift zich tusschen de aandacht van dit turen.
Door witte wolken, over diep azuren
Hemelen zich wijd spreidend, denkt zij niet

Aan wereldruimten, maar aan 't donzen bed
Dat wacht in 't kamerdiep, lichtblauw verschiet,
Vergeefs het eind van 't eindeloos toilet.