De minnende siele

[p. 40]

Pvre liefde vande minnende siele vanden heylighen Franciscvs Xaverivs.

O Godt! die ick soo seer bemin
Uyt gantscher siel, uyt hert en sin!
Niet om dat ick soud' saligh zijn,
Oft wel ontgaen de helsche pijn:

[p. 41]

 

Maer reden is, van mijnen brandt,

 

Die bitter naghels in u handt,

 

En al die menigh druppels bloedt:

 

Alleen onsteken mijn ghemoedt.

 

Dat ghy voor my een sondaer groot,

 

Hebt willen lijden sulck een doodt,

 

Sulck een schande, pijn, en smert:

 

Ontsteken Godt! alleen mijn hert.

 

Voor eenen sondaer, voor een mensch?

 

Dat ghy, ô Godt! hebt sulck een wensch?

 

Van willen sterven duysent keer:

 

Daerom bemint mijn hert u Heer.

 

Sal ick u niet beminnen dan?

 

O Jesu soet! soo veel ick kan?

 

Niet om u hemelsch grooten loon,

 

Is dat ick u mijn liefde thoon,

 

En niet uyt vrees' van't helsche vyer:

 

Maer u wil ick beminnen hier:

 

Dat ghy mijn Godt, en Koningh zijt,

 

Sal u beminnen, t'allen tijdt. Amen.