Poëzy

Hagar uitgestooten.

HOe weinig kan de mensch geruste weelde dragen!

Hoe glibbrig is het spoor' van voorspoed! ja, hoe ras

Vergeet men waer van daen, en wat, en wie men was!

't Berouw koomt na, en zweept de ziel met felle slagen.

Was 't Hagar niet genoeg, dat zy, in Abrams schoot,

Van Sara zelf geplaetst, om 't huis in hoop te bouwen,
En door een' erfgenaem den zegen te behou'en,

Van 't haer beloofde zaed de zoetste vrucht genoot?

[p. 16]

 

Kost zy met Ismaël haer wenschen niet genoegen?

 

En was 't geen smert genoeg voor een misdeelde vrouw

 

Haer dienstmaegd dus te zien in 't voordeel van haer trouw?

 

Of moest het leed nog smaed by 't schimpend honen voegen?

 

Met recht deed Sara dan dit voorwerp van heur' haet,

 

Den trotschen euvelmoed op 't allerdiepst' vernêren,

 

Daer zy, vol bitt're spyt, zich daeg'lyks zag braveren,

 

Als had dit kroost alleen de hoop van Abrams zaed.

 

Te meer toen haer getreur in lachchen mogt verkeeren,

 

Daer ze, onverwacht, een' zoon, in haren ouden dag,

 

Een vrucht van Abrams min uit haer geboren zag

 

Die Abrams Erven zou vereeuwen en vereeren.

 

Gy zaegt een and're vreugd in 't huis van Abraham;

 

Gy hoorde 't vreemd geval, dat Sara was bejegend,

 

En hoe Gods Engel zelf in Izaak had gezegend

 

Al 't zaed van Abraham, dat uit dien erfzoon kwam.

 

Was 't, Hagar, toen geen tyd, om, met bedaerde zinnen,

 

Uw' zoon by Saraes kroost, in vriendelyk gedrag,

 

Gelyk hy schuldig was, te brengen tot ontzach,

 

Om, door den erfgenaem, ook moeders gunst te winnen?

 

Of denkt gy, Abraham zal nooit zyn eigen kroost,

 

Om eenen later zoon, zoo ligtelyk verstooten.

 

Gy kent de liefde niet van echte bedgenooten.

 

Een onecht minnepand heeft nergens heul of troost.

 

Vooral waer schamp're smaed den wrev'len aert doet blyken,

 

En huiskrakeel verwekt, als Ismaël, met spot,

 

Den jongen Izaak sart, en deel eischt van zyn lot;

 

Dan doet gy Abraham een deerlyk vonnis stryken.

[p. 17]

 

Hoe zonk de bange ziel in rouw, toen gy, veracht,

 

En uit het huis gezet, in eenzaemheid moest zwerven,

 

En, om uw Ismaël, scheen duizend doôn te sterven,

 

Daer hy, helaes! bezweek, geheel van dorst versmacht!

 

Gods goedheid evenwel word, tot genaê, bewogen.

 

Het is, om Abrams wil, dat hy den Jongen spaert,

 

En tot een hoofd van 't volk, naer hem genoemd, bewaert.

 

Gods wondren blinken meest in 't uiterste onvermogen.