Poëzy

Naboth gesteenigd.

VErvloekte Jezabel, wat moet een mensch niet lyën
Van uw baldadigheid, en hoerentooveryën!
't Spyt Koning Achab wel, dat Naboth, styf van aert,
Zyn' wyngaerd, als een erf zyns vaders, hem zoo waerd,

[p. 112]

 

Niet afstaen wil ten prys, en durft voor God betuigen,

 

Dat hy voor 's Vorsten wil, in dezen, nooit zal buigen.

 

Hy ziet dit vruchtbaer goed met nydige oogen aen;

 

En mort wel by zich zelf'; maer durft niets meer bestaen.

 

Doch, als de Koningin ontdekt zyn treurigheden,

 

En, door haer zacht gevlei, bericht krygt van de reden,

 

Stygt haer verbolgenheid terstond tot heete wraek.

 

Zy roept, vervoerd van toorn: ‘Zal, om zoo kleen een zaak,

 

‘Zoo magtig een Monarch, zoo groot een Vorst zich kwellen,

 

‘En van een' onderdaen de wet zich laten stellen?

 

‘De Koning zy gerust: hy stell' zyn hart te vreên:

 

‘Zyn vriendelyk gelaet zy vrolyk, als voorheen.

 

‘Ik zal u Naboths huis, met erf en wyngaerd, geven.

 

‘Wie 's Konings lust weerstreeft zal niet onstraflyk leven.

 

Dus spreekt ze, bezigt fluks, door heimelyk bestel,

 

Des Konings zegelring, en geeft dit snood bevel:

 

Men zoeke hier of daer, door giften of gebeden,

 

Getuigen zonder vrees, die Naboth overreden

 

Van laster tegen God, en Koning Achabs eer;

 

Zoo dael' myn wraek eerlang op zynen kop ter neer.

 

Waer 't hof geen wetten kent, daer vind men ras getuigen,

 

Voor rechters, die het recht naer hof belangen buigen.

 

De last is naeuw gezien, of 't vonnis is beraemd.

 

Men heeft ze by de hand, die, stout en onbeschaemd,

 

Getuigen voor het volk, dat zy zelfs Naboth hoorden,

 

God en des Konings naem, door vuile lasterwoorden,

 

Onteeren, reis op reis. Men haelt, en sleept, met haest,

 

Hem voor het hoog gericht. Hy staet verstomd, verbaesd.

[p. 113]

 

't Is blyk ten overvloed. Weg, roept men, met dien snooden!

 

Men denkt God' dienst te doen met zulk een' mensch te dooden.

 

Men steenigt hem op 't veld. Zyn huis, zyn erf, en goed

 

Vervalt aen 's Konings kist, als tot een zondenboet'.

 

Maer, Naboth, denkt gy wel, in uw erbarmlyk sterven,

 

Dat dit een Koning doet, om uwe armzalige erven?

 

ô Ongelukkig land! wiens Koning, vuil van aert,

 

Om zyn begeerlykheid, den onderdaen niet spaert!

 

Maer dubbel weê is u, ô land! ô volk! beschoren,

 

Welks Vorst, door vrouwenraed, zich schandlyk laet bekoren,

 

Haer drift in heerschappy kent regelmaet, noch wet,

 

Dan die de wufte ziel voor haer begeerten zet;

 

En, om een' ydlen lust des Konings te volbrengen,

 

Bekreunt zy luttel zich, eens burgers bloed te plengen.