|
| |
Samaria belegerd, en ontzet.
WAt gruwelyke nood! waer meê Samaria,
Door Bennadaths geweld, en 's hemels ongenaê,
Geprangd werd, en gepraemd; daer 't hongerig benaeuwen
Een wrange moeder dwingt haer eige kind te knaeuwen,
En over haer gebuur te klagen, die haer' zoon,
Ten spyze, op hare beurt, geweigerd had te doôn!
Zal Koning Joram dan, die deze gruwelstukken
Moet hooren, daer hy gaet, niet eenmael eindlyk bukken.
| |
| |
En laten volk en stad aen 's vyands dwanggebied,
Dewyl hy, tot ontzet, noch hulp, noch bystand ziet?
Hy treurt in zak en asch, en, smeekende om genade,
Gaet, door Elizaes mond, nog eens met God' te rade.
Wat is het antwoord vreemd! hoe wonder klinkt de maer'!
‘Het uitgehongerd volk is t' einde van gevaer.
‘Op morgen, zegt Gods mond, wanneer de zon haer stralen,
‘Van 's hemels middeltop, op 't aerdryk zal doen dalen,
‘Zal in Samaria, met ryken overvloed,
‘Het volk, naer keur en wensch, zyn' honger zien geboet.
‘De bloem van tarwe en gerst, naer hare maet en soorten,
‘Zal voor een sikkel zyn gekocht in deze poorten.
Was niet Elizaes woord, voorheen, altyd volbragt;
Wie hield die hooge tael niet byster en verdacht,
Die 't vyandlyk beleg in tal en schansen kende,
En 't dringende gebrek der binnenmuursche elende?
Zoo doet een hoofdman nu; die, in dit droevig lot,
Het woord des Zienders wraekt, en schimpend dus bespot.
‘Ja; dit zou kunnen zyn, zoo God van 's hemels zalen,
‘Door vensters in de lucht, het graen liet nederdalen,
‘Van waer het anderszins zou komen, zie ik niet.
‘Gy zult, zegt Gods Profeet, gelooven, als gy 't ziet.
‘Maer 't zy uw ongeloof en spot, tot loon, geweten,
‘Dat gy het wel zult zien, maer daer van niet zult eten.
De dag loopt af, het leet word by den nacht gesust.
Het Syriesch leger slaept, op zyne wacht gerust.
Maer 't Opperalbestier van 't Goddelyk vermogen,
Schikt alles naer zyn' wil en woord, met wakende oogen.
| |
| |
Daer Koomt van uit de lucht een wonder vreemd geluid,
Dat, met een' dubblen klank, op berg en heuvel stuit,
En klinkt in 't Syriesch heir, als duizende van raderen,
Die, in een krygsgedruis, van allen kant vergaderen,
En, in een' vollen ren, en onverhoeds, langs 't veld,
Door schans en wapenburg, heen breken, met geweld.
Elk ryst het hair van schrik te berg; de stoutsten schromen.
Een ieder pakt en zakt, zoo veel hy kan bekomen
Van 't zyne, by den tast, verwardelyk by een.
't Raekt alles overhoop. De vrees is algemeen.
En, eer het morgenlicht op 't aerdryk door koomt breken,
Is 't leger gansch verstrooid, en van de stad geweken.
't Gerucht koomt in de vest; maer vind geloof, noch schyn.
Men zend verspieders uit; die vinden 't waer te zyn.
De Stad raekt op de been. Men' zet de poorten open.
Al wat zich reppen kan, spoeit derwaert heen, by hoopen,
Schoon 't uitgeteerde lyf naeuw voort kan langs het pad,
De spys, zoo na by 't oog, maekt stramme voeten rad.
Daer vind men, wat men wenscht, in overvloed, voor handen.
Men eet en stokt door 't oog, veel rasser, dan de tanden,
Te malen, magtig zyn; 't verhongerd ingewand
Slorpt alles in en op, als een onlesbre brand.
Men ziet 'er hier en daer, door 't al te gulzig stikken,
Met beten in den mond, en volle kelen, stikken.
Is de eerste lust voldaen! 't was billyk, dat men dacht
Aen 't volk, dat in de stad naer dezen bystand smacht.
Men voert, men torst, men sleept, met overlade zakken
Van tarwe graen en meel, zoo veel men slechts kan pakken.
| |
| |
De poort is opgepropt met spys. Voor weinig geld
Word alles, wat het hart begeert, ter hand gesteld.
De drang noopt alle man, en niemand wil verbeiden.
Dus kan men rang, of staet, in 't volk niet onderscheiden
Zelfs 's Konings gunsteling, die gistren te onbedacht
Gods almagt in dit werk, zoo schamper, had veracht,
Heeft, met Elizaes woord, zoo 't schynt, zyn' schimp vergeten,
En koomt nu onder 't volk, om van den buit ook te eten.
Zyn oog werd reeds verzaed. Zyn honger watertand,
En wacht, met ongeduld, de spyze van zyn hand,
Ook heeft hy die gereed. Maer och! hy word besprongen
Door 't al te driftig volk, en overhoop gedrongen.
Dus in 't gedrang vertrapt, vertreên, verplet op slraet,
Bevestigt hy, ontzield, Gods dubble wonderdaed.
ô Mensch! wanneer u God, door teedre liesdeblyken,
Verzekert van zyn gunst, laet nooit uw moed bezwyken;
Of schoon de hooge nood u 't klaer besef beroof',
Van waer ze komen kan. Vertrouw slechts, en geloof.
Maer wacht u boven al van schimp en smael in zaken,
Die, boven uw begryp, Gods alvermogen raken.
Al schynt de onmooglykheid u nog zoo vreemd en groot.
Waerdeer Gods almagt niet, by uw besef, in nood.
Hy hoeft den waereldloop te wringen noch te buigen,
Om, van zyn onverstand, den stervling te overtuigen.
Een leger word versaegd door eenen donderslag:
Een volk geheel gered: en op den zelfden dag
Zal vreugd en overvloed zelfs strekken om het smalen
Het wuft, vermetel brein, door straf, te doen betalen.
| |
| |
De schimper koomt ten val. 't Vertrouwende geduld
Verduurt de straf; of stelt den lyder buiten schuld.
't Geloof heeft meenig mensch zelfs tegen hoop behou'en:
Daer 't ongeloof, met smaed, geen' tyd had tot berouwen.
|
|
Auteursrechtvrij