Mordechai verheerlykt,
en Haman gehangen.
ZIe Haman, niet van wyn, aen 's Konings disch geschonken,
Maer vol van euvelmoed, en, van verwaendheid, dronken.
Hy, die zich ziet zoo diep in 's Vorsten gunste staen,
Verbeeld zich dat geen zee hem nu te hoog kan gaen.
Des Konings zegelring verzekert zyn vermogen;
Zyn trotsheid stygt ten top; 't buigt alles voor zyne oogen,
Behalven Mordechai, die hem, met smaed, veracht;
Het geen hy wreken wil op 't gansche Joodsch geslacht.
Zyn blinde grimmigheid wil zyn gezag bekroonen,
Door daedelyke wraek van die hem dorsten honen.
En daer, op 's Konings last, de toestel word bereid,
Voor 's Konings gunsteling, het geen hem streelt en vleit,
Belast hy, dat men ook een galg ten schouwspel make,
Om zyne zegeprael te sieren, door ayn wrake.
| |
De Jood, met vrees op 't lyf, verwacht met schrik dien dag,
Dien Hamans huis, vol vreugd, zoo graeg vervroegen zag.
Men wacht naer de uitkomst slechts van 't Koninglyk verklaren:
Want wie is toch in gunst by Haman te evenaren?
Wat 's dit? hoe keert de kans, door 't Koninglyk besluit?
Gansch anders valt de zaek, dan elk gedacht had, uit.
Assueros, onderricht van Hamans snoode streken,
Door 't maken van de galg voor Mordechai, gebleken,
En hoe die brave Jood, door enkle trouw, gewekt,
Een toeleg op het lyf des Konings had ontdekt,
Wil, nu 't Geschichtboek hem die weldaed doet gedenken;
Haer met een waerdig blyk van zyne gunst beschenken:
En hem, die, vuil van aert, de Koninglyke magt
Allenkskens, door bedrog en list, zich te eignen dacht,
Beloonen naer verdienste, en in den smaedstrik vangen,
Door hem boosaertiglyk, voor de onschuld, opgehangen.
Het Jodendom herleeft; en 't gansche Koningsh of
Weergalmt van Mordechais getrouwheid, eer en lof.
Terwyl men Haman, uit het midden zyner erven,
Sleept naer zyn eige galg, om daer met smaed te sterven.
'k Heb 't oog nu niet gevest op de ontstandvastigheên
Van 't wisselvallig hof, en groeten in 't gemeen,
Die, op een glibberbaen en glazen bol, verheven,
In 't steigren, meenigmael aftuimelen en sneven.
Zoo dat die 's morgens zat, in gunste, aen 's Konings hand,
Somtyds, eer de avond valt, ligt afgeschopt in 't zand.
Neen; hoogmoed, 't is uw schuld, die, door uw stout vermeten,
U zelf' zoo menigmael, uit wraekzucht, hebt vergeten,
| |
En zelfs onschuldigen, in uw moedwilligheên
En grimmig onbescheid, den rug hebt ingetreên.
Doe, wat gy wilt, 't zal eens een hooger magt vervelen,
Die 't op u wreken zal, naer eisch, in alle deelen.
Al schynt uwe overmagt gegrondvest op een rots,
Haer sterkte dient alleen, om, door te zwarer plots,
U onverhoeds den val te doen in de ooren klinken,
En by uw' aenhang zelfs den wrevel te doen zinken.
Terwyl de onnoozelheid, als door een tegenwigt,
Haer kruin zoo hoog verheft, als moedwil daelt en zwi gt.
|
|
Auteursrechtvrij