|
| |
Jobs lydsaemheid.
DE vrome Job, uit al zyn goed en haven,
Zoo schuldeloos, als onverwacht,
Tot schamele arremoê gebragt,
Berooid, beroofd van zoo veel ryke gaven,
Staet in de tegenspoeden pal;
En draegt zyn lot, manmoedig en geduldig;
Veracht de goedren van 't geval,
En acht zich zelf' om weer te geven schuldig.
God, zegt hy, gaf, God neemt: 't was immers 't myne niet.
Hy zy gedankt, die 't my zoo lang gebruiken liet.
| |
| |
De droeve maer doet zelfs den brenger schromen,
Dat al zyn kindren by malkaer
Met huis en hof, zoo gansch en gaêr,
Op eenen dag verplet, zyn omgekomen.
De teerheid van het vaders hart
Verbystert hem in 't eerste wel de zinnen,
Door 't snerpen van de bittre smart,
Doch laet zich straks, door ootmoed, weer verwinnen.
't Is best, zegt Job, de hand nu op den mond gelegd.
Wat baet de tegenspraek? Godt heeft zyn rede en recht.
De Aertsvyand slaet den man met booze zweren,
Van top tot teen, gansch blaeuw en bond,
Met etterbuil, met wond op wond,
Op hoop van hem tot wanhoop te verneêren.
Vergeefs: schoon 't bloed ten velle uit spuit,
Hy wacht zich wel van redelooze klagten;
Hy neemt een potscherf, om den huid,
Zoo veel hy kan, met schrabben, te verzachten.
Zie, hoe hy wel gemoed zich op den misthoop zet,
Opdat, door 't pestgezwel, geen ander word' besmet.
Zyn bedgenoot, die hem poogt te onderschragen,
Door haren raed, in zynen nood;
Wil dat hy, door een' vroegen dood,
Gods wrake ontwyke en zyn geduchte plagen.
Maer hoor zyn lydzaemheid, gesard
| |
| |
Door dat gerel, en onbezonnen smalen,
Met verontwaerdiging in 't hart,
Dien dwazen hoon dus wyzelyk betalen.
Zottin! hoe! zouden wy van God' het goede ontfaên,
En weigeren de proef van 't kwade te ondergaen?
Dus verre is 't wel. In al zyn ongelukken,
Blyft nog zyn geest kloekmoedig vast,
En overtreft den zwaren last,
Waer onder hy, zoo 't scheen, had moeten bukken,
Zyn ziel, in verder uitzigt, kloek,
Raekt buiten zich, en hooger opgetogen,
Veracht des lichaems ramp en vloek,
Geduld houd hem gerust en onbewogen.
Het eerlyk blank gemoed, hoe zeer gepraemd, in nood,
Is in zyne onschuld sterk, en allen ramp te groot.
Maer, als daerna zyn oude boezemvrienden,
Van ver gekomen, om een woord
Tot hem te spreken, zoo 't behoort,
Hem dus verneêrd, en op den misthoop, vinden,
Laetdunkend, in hun eigen oog,
Uit wysheids waen, hem stoutlyk schuldig noemen,
En 't vroom gemoed, dat nimmer boog,
Door hooge tael, verbluffen en verdoemen;
Als of Gods rechterhand nooit anders, dan tot straf
Van zyn verdiende wraek, zoo bittre slagen gaf:
| |
| |
Dan valt hun smaed hem zwarer, dan de elende:
Hun meesteragtig hoog gesnap,
Met forse waen van wetenschap,
Brengt zyn geduld, en kloeken moed, ten ende.
Zyn wanhoop slaet een' droeven toon.
Hy wenscht den dood, of nooit te zyn geboren,
't Was, dunkt hem, een genadeloon,
Zoo God hem had in 's moeders schoot doen smoren.
Het schimpige gesmael, zoo onheusch toegepast,
Maekt hem der waereld wars, en 't leven tot een' last.
Van alles, wat den mensch kan moêloos maken,
In onverhoedlyk ziels verdriet,
Haelt by geveinsde huichlaers niet,
Wier schyndeugd, vaek, de vroomsten zelfs durft Wraken.
Gods naem, Gods eer, en hoog gezag,
Is hun alleen besturven op de lippen,
Terwyl hun liefdeloos gedrag
En addren tong in 's naesten wond koomt stippen.
Een arregwanig hart, met schyndeugd in den mond,
Is 't allerscherpste zwaerd, en slaet de diepste wond.
|
|
Auteursrechtvrij