Poëzy

[p. 179]

Stichtelyke gedichten.

[p. 181]

Zondags morgen.

HEt daglicht breekt weêr aen, tot bidden voorgenomen.
'k Word, door een stem, geklept, ten Bedehuis te komen.
Myn hart krimpt in van schroom, (schoon ik myn' plicht erken)
Als ik my zelf' beschouw, en nadenk wie ik ben.
Dat ik, een nietig stof, vol leemten en gebreken,
My onderwinden zal met d' Opperheer te spreken.
't Vertrouwen op een' Borg, die voor my in wil staen,
Versterkt nogthans myn' geest, en spoort myn' yver aen;
Want hy beloofde my het heilkleed aen te trekken,
En, met zyn zuiverheid, myn smetten te bedekken.
Ik zal van verre staen, en pogen 't vol gemoed
Te ontlasten, door gezucht, en eenen tranenvloed.
'k Zal roepen: ei beschouw, ô eeuwig Mededoogen,
My, armen zondaer toch, met uw genadige oogen!
'k Ben wel, door erffenis, in doods geweld geraekt,
Maer heb, door eigen schuld, my zelf' nog meer mismaekt;

[p. 182]

 

Ach! om het bloed uws Zoons, die willig, voor myn zonden,

 

Ten boete van uw' wraek, zoo duur zich heeft verbonden,

 

Onttrek uw aenschyn niet aen myn onwaerdig oog,

 

Maer wenk my, met uw gunst, eens toe van 's hemels boog.

 

Ach, Jezus, laet uw geest my, met een strael, verlichten,

 

Dan zal 't verlegen hart voor dood, noch vyand, zwichten;

 

Dan keer ik, wel gemoed, weêr t' huis, uit uwe kerk,

 

En sla, met vlyt, de hand aen myn bescheiden werk.