Poëzy
(1753)–Hendrik Snakenburg–
AuteursrechtvrijTusschen Zachariäs, den Priester, Zebedeüs en Nathanaël.
AEn 't Galileeuwsche meir, in een' gekromden bogt,
Daer 't opgeschoten riet, uit slykerige vocht,
Een kleene visschers buurt tot een beschoeisel strekte,
En 't laeg gehucht, in 't luw, voor barre winden dekte,
Zat Zebedeüs met Nathanaël, zyn' buur,
Twee visschers, noest van aert, die nimmer dag of uur
Verzuimden, om hun werk, zorgvuldig, voort te zetten,
Thans yvrig, by hun boot, in 't boeten van hun netten.
| |
[pagina 183]
| |
Dit werk, 't geen meer de hand dan de aendacht, bezig houd,
Gaf dus gelegenheid tot stichtelyke kout
Van Mozes wonderboek, en 't aenbegin der dingen;
Of, tot by beurt, een lied van David optezingen.
Want Mozes was het, die als Hartog, door Gods hand,
Het volk uit slaverny geleid had, naer dit land.
En Koning David zelf had dikwyls by de knapen
Gezongen, hier te veld, in 't hoeden van zyn schapen.
By deze vrome liên, in 't beste van hunn' tyd,
Kwam Zachariäs, een geördende, een Levyt,
Die in der Priestren rang, en tempeldienst verkeerde,
En hun het diep geheim, der ziendren, somtyds leerde.
Dees, by den offerdienst en 't beurtwerk altyd kloek,
Besteedde meest zyn' tyd in 't naerstig onderzoek
Van d' offerplegtigheên, en die beloofde tyden,
Waer in men Israël van 't juk zou zien bevryden,
Door Vorst Messias komst, die, menigmael voorheên
In tekenen geschetst, nu haest op handen scheen.
Hy vond dees yveraers in 't zingen wel ervaren;
Zy zongen: hoe een steen, by d' oude konstenaren
Verworpen en veracht, in later tyden zou
Een hoofd- en hoeksteen zyn, die 't wankelend gebou,
Door zyne kracht alleen, zou stutten, en behoeden,
En, door dien steun, ook zelf het gansch verval vergoeden.
De Priester, door die stem gelokt, kwam nader by,
En voegde zich terstond, genoeglyk aen hun zy.
Doch, als by tusschenpoos, zy ook zyne aenspraek leden,
Deed hy hun vriendlyk aen met dees gepaste reden.
| |
[pagina 184]
| |
Zachariäs.
Zoo, mannen, vrolyk by het werk en in uw' plicht!
De zarg verheugd het hare en maekt den arbeid ligt.
Maer hebt gy van 't geheim, 't geen gy verhest, den sleutel?
't Is anders ydle klank en slechts een wild gereutel.
De zang heeft dan eerst klem, wanneer men, met verstand
In 't wonderbaer geheim 't bewys heeft aen de hand.
Nathanaël.
Maer dit geheim bestaet in vlytig na te speuren,
't Geen ons, in ons beroep, vol zorg, niet mag gebeuren.
Zebedeüs.
Wy Visschers, in 't geheim van Gods verborgen raed,
Tot duidlyk onderzoek en kennis niet in staet,
Verlangen van Gods knecht, den Priester, zulks te leeren,
Zoo hy ons, arme liên, wil met die gunst vereeren.
Tot visschen geeft het weer ons heden geen geryf,
En 't werk, het geen gy ziet, is enkel tydverdryf.
Ook helt de zon alreê naer 't west', met breede stralen,
't Geen de avondkoelte haest op 't aerdryk zal doen dalen.
Versterk ons in geloof en hope, door het woord,
Dat zonder eerbied nooit van ons word aengehoord.
Daer zyn 'er toch by ons, die zeggen, zonder schromen,
Dat de ons beloofde Vorst Messias haest moet komen;
En dat hy deze streek en dit omliggend dal
Vereeren, met zyn komst, en meest doorwandlen zal.
| |
[pagina 185]
| |
Zachariäs.
Ik weet het: dit gerucht word overal gemompeld,
En 't is niet ongegrond, schoon 't Priesterschap, gedompeld
In groove onwetenheid en vrees voor hun gezach,
Voor 't volk verborgen houd dien langgewenschten dag;
Dien de oude Zienders ons, in bly vooruitzigt, maelden,
Toen zy, zoo juist, den tyd van Goëls komst bepaelden.
En zoo dit vast gaet, moet, naer redelyken schyn,
Die langgewenschte komst, nu haest, op handen zyn.
Terwyl de septer, reeds uit Judaes huis geweken,
Ook toont, dat nu die tyd ten vollen is verstreken.
En dit gestaefde woord is zeker, trouw en vast.
Immanuël zal haest in 't vleesch zyn, en den last
Zyns Vaders, onzen God en Heer, ten uitvoer brengen,
En zyn verkoren volk, van 't onophoudlyk plengen
Van 't offerbloed, dat geen verzoening geeft, ontslaen.
Door een volmaekter zoen, van hem alleen gedaen.
't Is waer, een Engel moet nog eerst zyn' weg bereiden.
En 't volk tot hem, door boete en betering, geleiden;
Maer 't zal een o ogenblik, een slip zyn, elk geve acht,
Dat hy dien Heiland zie, in zyn verborgen kracht.
Ach! mochte Elizabeth, myn heul, myn uitgelezen,
Eens in hare eenzaemheid verhoord, en vruchtbaer wezen,
En ik, door God, uit haer, gezegend met een kroost!
't Zou zyn een Nazireer, een blyk van 's Hemels troost.
Ik weet niet, welk een geest my dagelyks, in 't midden
Van mynen tempeldienst, dit van myn' God doet bidden.
| |
[pagina 186]
| |
Doch, onder dit verloop, koomt de oude dag vast aen,
Die die waerschynlykheid, voor beide, doet vergaen.
Hoe meer ik bezig ben, in 't nazien der Profeten,
Door wien Gods Geest, aen ons, die heilmaer heeft doen weten,
Hoe meer ik zeker word, dat dit 'Romeinsche juk
Den toegang banen zal tot Israëls geluk.
'k Word in den tempel zelfs, by myne beurtgezangen,
Somtyds, als met een' geest van grooter hoop, bevangen.
Maer iets, ik weet niet wat, van byster ongeloof
Bedwelmt myn zwak gezicht, en maekt myn ooren doof.
Dit 's vast, hoe meer het zaed van Abraham verbastert,
Hoe 't meer de wet verlaet, en alle godvrucht lastert,
Hoe nader ook de komst van dezen Heiland is,
Door dezen kleeneh hoop, gebragt tot derenis.
Zebedeüs.
En wy, eenvoudigen, gewoon niet in te dringen
In Gods geheimen raed, door veel bespiegelingen,
In 't midden van 't gevaer, op Gods gelei gerust,
Gaen weêr tot ons beroep, in 't visschen, langs de kust.
Geduldig, en in hoop, afwachtende de tyden,
Waer in die Heiland ons zal, met zyn komst, verblyden.
En of de korte loop myns levens mocht verbiên,
Dat ik dit Heidensch juk eens afgeschud mogt' zien,
Myn kinders zullen 't, zoo ik immers hoop, beleven,
En, door hun voorbeeld, 't blyk van onze wenschen geven.
| |
[pagina 187]
| |
Zachariäs.
Ja, vrienden, ja, voor u en uws gelyk, zat 't licht
Van dezen nieuwen dag eerst komen in 't gezicht.
Want by den grooten Raed, die daer door all' de wetten
Van Mozes schaduwdienst zou zien ter zyde zetten,
Zal 't vreeslyk ongeloof, gesterkt door hun belang,
Dit hevig tegengaen met kracht, geweld en dwang.
Of zouden zy, die nu van 't hooggestoelte richten,
Als halve goôn geëerd, voor nieuwe wetten zwichten?
En zien hun hooggezach en waerdigheid veracht,
Hunne inkomst afgesneên, hunn' dienst tot niet gebragt;
Des Tempels heiligdom geopend, voor de volken,
Om Mozes wetten, tot hun Voordeel, te vertolken?
Ik lees van nare smert en vreeslyk ongeval,
Dat, by zyn eigen volk, die Vorst ontmoeten zal.
En dat hy, door den vloek en dood, zal zyn verslonden,
Eer hy zyn heerlykheid den volke zal verkonden.
Dit zal die Steen zyn, die, versmeten en veracht,
Tot eenen Hoeksteen, door Gods hand, zal zyn gebragt.
Maer op wat Wyze word die wisseling geleden
Van hun, die Mozes stoel en Aarons dienst bekleeden?
Zal 't Hoogepriesterschap, van elk om 't zeerst gezocht,
Door overheerschers, aen meestbiedende verkocht,
Zich, uit den zetel van het hoog gebied, zien zetten;
En 't weereldsche belang niet dekken met hun wetten?
Zal 't kleene Bethlehem, uit Ephrata, het hoofd
Uitsteken boven al? zoo echter is 't beloofd.
| |
[pagina 188]
| |
Zal Levi, in zyn Erf, zulk een verkleening dragen,
En niet voor d' ouden dienst zyn bloed en leven wagen?
Men zal 't haest zien, wanneer die stem des Roepers komt.
Doch als ik dit besef, 't is of myn spraek verstomt.
Nathanaël.
Wat kan des menschen zorg in dezen handel baten:
't Is best, dit gansche werk aen Gods bestier te laten.
Zyn wysheid schikt zich niet naer 's menschen ydle waen,
Maer doet, op zyn bevel, zyn woord en raed bestaen.
Hy zal, in 't midden van die schynbre bysterheden,
Zyn heerlykheid met glans in 't helder licht bekleeden.
Ik wacht die zaligheid, met uitgestrekt geduld,
En hoop, nog in myn' tyd, dien dag te zien vervuld.
Zebedeüs.
Het nederig bedryf van ons armzalig leven,
In 't weereldsche belang, door hoop, noch vrees, gedreven,
Zal, waerdige Levyt, op uw getrouw vermaen,
Ons op dien grooten dag gedurig acht doen slaen.
En lust het God' zich ons te ontdekken in zyn klaerheid,
Wy volgen Hem alleen, uit liefde tot de waerheid.
|
|