Anders.
WAer meê zal ik nu weêr den Heere tegengaen?
Wat offer zal by hem, voor 't heilig oog, bestaen,
Nu hy my weder laet, door zyn verkoren Boden,
Op 't zuiver voorgerecht van zyne Bruiloft, nooden;
Om, door den voorsmaek van geloove, liefde en hoop,
Gesterkt, gevoed, verzaed, den moeielyken loop
Van 's levens ruwe baen, vol doornen van elenden,
En steenen van verdriet, standvastig te volenden?
Een nederige ziel en een verbryzeld hart,
Dat zyn onwaerde ziet, en overdenkt met smart,
Is 't offer, dat den Heer' des Hemels kan behagen.
Maer 't word, zoo menigmael, gebrekkig opgedragen,
Door uitgesteld verzuim en oneerbiedigheid,
Voor Gods geduchten naem en hooge majesteit;
Dat zyn gerekt geduld, aenbidlyk in 't vertragen
Van uitgestelde straf en langverdiende plagen,
Het grootste wonder is, waer voor al 't aerdsch vernuft,
Het menschelyk besef verstomd blyft staen, en suft.
Want zyn Rechtvaerdigheid kon 't, straffeloos, niet dulden,
Ten zy des menschen kroost voldeed, voor 'smenschen schulden.
Dus word Gods eige Zoon met menschen vleesch bekleed;
Die zich, als schuldig, droeg in 't dragen van hun leed;
En, door zyn kruis en dood, de wraek alleen kon dooven,
En dus de vrucht daer van doet hoopen, door 't gelooven
| |
Van 't geen nooit vleesch of bloed te recht begrepen heeft.
Waer in het eenig heil des zondaers eeuwig leeft.
Op dezen Borgtocht staet myn hoop, in vast betrouwen,
En myne liefde mag, door haer geloof, beschouwen
Een toevlucht van genaê, die my doet zeker gaen,
En namaels, voor Gods troon, in 't eeuwig licht bestaen.
|
|
Auteursrechtvrij