In de muizenwereld

(1894)–Catharina van Rennes, Agatha Snellen– rechtenstatus



[pagina 5]


Eerste hoofdstuk Het was een heel warme, zonnige dag, toen Jozientje en haar broertje Willy, twee kinderen van vijf en zes jaar, hand aan hand in den tuin wandelden. Zij liepen naar het groote grasveld om er bloemetjes te plukken. Juist toen Jozientje haar hand wilde uitstrekken naar een wit madeliefje, stoof daar vlak voor haar voeten een klein muisje voorbij Jozientje schrikte er van! ze keek waar het heen liep en zag het vlugge diertje op eens schielijk in een holletje verdwijnen.
[pagina 6]
‘O Willy!’ riep ze verrukt, ‘kijk eens, hier is een heusch muizenhol!’ Willy kwam aangeloopen en Jozientje ging op den grond liggen en probeerde met haar ééne oogje in het holletje te zien, maar ze zag niets. Willy probeerde het ook, maar hij zag ook niets. Het was er pikdonker. Hè!’ riep Jozientje, ‘wat zou ik dolgraag eens in dat holletje willen kruipen en de muizenwereld daarbinnen bekijken!’ ‘Ja maar, dat kan niet,’ zei Willy met een wijs gezicht, ‘wij zijn immers veel te groot!’ ‘Neen, het kan niet,’ zei Jozientje met een diepen zucht. Toen gingen ze weer aan 't bloemetjes plukken en vielen eindelijk vermoeid en warm op het grasveld neer. Als in een droom hoorde Jozientje de torenklok het Wilhelmus van Nassouwe spelen. ‘Da's elf uur,’ dacht Jozientje...... ....... en toen .. viel ze .. in slaap............ (een oogenblik zwijgen). Ze kon nog niet lang geslapen hebben, toen ze bij haar hand iets voelde bewegen. Ze keek op en zag, tot haar verbazing, het zelfde muisje van daareven, maar het scheen nu volstrekt niet bang meer te zijn. ‘Wat doe je hier, klein muisje?’ vroeg Jozientje vriendelijk. ‘Wel, ik heb je zoo meteen hooren zeggen, dat je zoo graag eens in ons hol zoudt willen kruipen om onze wereld te bekijken!’ ‘O ja, dolgraag, lief muisje! Maar dat kan immers niet, wij zijn veel te groot!’ En weer zuchtte ze. ‘Ik zal maken dat het wel kan,’ zei het muisje deftig en ging op z'n achterste pootjes staan.
[pagina 7]
Nu zag Jozientje dat hij een klein zakje om had, van de zelfde kleur als zijn vel. Het muisje haalde daaruit twee witte tooverballetjes...... .... en zei: ‘Eet er nu maar elk een van op, jij en je broertje!’ Jozientje maakte Willy wakker, die naast haar lag te slapen, duwde hem het witte balletje in den mond en at het andere zelf op. Willy wreef zich slaperig de oogen terwijl hij op z'n balletje kauwde. Toen zij het beiden hadden ingeslikt ..... zagen ze tot hun verbazing, dat ze even klein waren geworden, als het muisje! Jozientje sprong en lachte van blijdschap. Nu konden ze immers in het holletje! Het muisje zei: ‘Volg me maar!’ en ze gingen op weg, door het hooge gras, dat nu boven hun hoofden reikte, alsof ze in een groot groen bosch wandelden. Vóórop ging de muis, .... dan Willy .... en dan Jozientje. Al heel gauw kwamen ze aan het muizenhol en de muis zei: ‘Nu moet je een poosje op handen en voeten loopen!’ ‘Dat zal wel een beetje moeielijk gaan,’ zei Jozientje, want ze dacht aan haar schoon wit schortje. Maar Willy zei: ‘Och kom, volstrekt niet!’ en hij was al een eindje het hol in. ‘Wacht eens even!’ zei Jozientje. Ze knoopte haar boezelaartje op den rug vast en kroop toen moedig de beide anderen achterna. O! wat een lange donkere gang was dat! Eindelijk kwamen ze uit het hol en stonden ze in een groote verlichte ruimte.
[pagina 8]
Waar het licht van daan kwam, wist Jozientje niet, maar ze vergat heelemaal er naar te vragen, zóó verwonderd was ze, over alles wat ze zag. En wàt kregen onze kinderen dan wel te zien?

Vorige Volgende

Eerste hoofdstuk