Klaproosje en korenbloempje

[p. 49]

VIII. Wat de vink vertelde. Naar Klaproosje.

Een uur vóór zonsopgang werd ze wakker door een gepiep.

Toen ze opkeek, zag ze naast haar bed een vink staan.

‘Ben je Korenbloempje?’ vroeg de vink.

‘Ja, die ben ik.’

‘Ik kom van Klaproosje.’

‘Van Klaproosje?’ Korenbloempje sprong verheugd op en omhelsde den vink van blijdschap.

‘O, lieve vink, neem mij mee naar haar toe!’

‘Kun je dadelijk meegaan?’ zei de vink verrast, ‘ik hoor, je hebt hier zooveel naam gemaakt.’

[p. 50]

‘Ja, och, maar er zijn hier de laatste dagen veel droevige dingen gebeurd: er komen hier veel vreemde dieren door mij en het is misschien wel goed, als ik eens een poos weg ga.’

‘Nu, kom dan dadelijk mee. Wat zal Klaproosje verrast zijn, ze weet nog niet, dat ik je gevonden heb!’

‘Ja, ik ga mee!’ juichte Korenbloempje, ‘maar vertel mij eerst, hoe het Klaproosje gaat. Laten we naar buiten gaan, het is hier wat benauwd voor ons beiden!’

Buiten gekomen begon de vink:

‘Klaproosje was wanhopig, toen ze merkte, dat je weg was. De eekhoorn zocht overal in de buurt, totdat vrouw kraai verklapte, wat er gebeurd was.

Daarna zijn wij vogels er op uit gegaan, maar je was moeilijk te vinden.

De kraaienfamilie is al lang verhuisd, die voelde zich niet meer op hun gemak bij ons in het bosch.’

‘En Klaproosje?’ vroeg Korenbloempje.

‘Klaproosje is in hooge eere gekomen:
Eenige dagen nadat je gemist werd, was er groote vogelenvergadering. Er was in den laatsten tijd heel wat gekeven en

[p. 51]

getwist onder ons vogels, daarom was er besloten, dat er een Koning zou gekozen worden. De vergadering was bijéén, er was veel getjielp en gekrijsch en we konden het niet eens worden, toen op eens Klaproosje verscheen op den rug van den eekhoorn.

Een leeuwerik riep: ‘“Leve Klaproosje! Zij moet onze Koningin zijn!”’ En wij allen tjielpten mee: ‘“Ja, Klaproosje moet Koningin zijn!”’

‘Klaproosje was er eerst erg verlegen mee, maar stemde eindelijktoe.

Wij bouwde een reuzennest voor haar boven in den boom met een dak van takjes en hars als bescherming tegen den regen.

Daar troont nu onze Koningin Klaproosje en het is uit met al het gekijf en getwist onder ons! Als twee het oneens zijn, dan gaan ze naar Klaproosje en ze weet altijd goeden raad!’

‘O, wat is dat aardig!’ riep Korenbloempje. ‘Wat verlang ik, Klaproosje te zien!’

‘Nu ga dan dadelijk mee.’

‘Ja, maar eerst moet ik afscheid nemen van de witte eend en van mijn gastheer.’

Juist kwam daar het konijn aangesprongen en Korenbloempje ging naar hem toe.

[p. 52]

‘Ga je werkelijk heen? Maar je komt toch weer terug?’ zei het konijn.

‘O ja, als ik kan, zeker!

Wil je alle dieren hartelijk van mij groeten en vooral het sijsje!’ zei Korenbloempje aangedaan. Ze wendde zich maar gauw af.: het viel haar op eens zoo zwaar, hier weg te gaan.

Toen ging ze naar de witte eend

Die was niet zoo verwonderd, als Korenbloempje gedacht had

‘Het spijt me verschrikkelijk, je te moeten missen!’ zei de witte eend, ‘maar ik wist, dat het eens op een dag zoo zou moeten komen.’

Korenbloempje omhelsde het goede trouwe dier en kuste haar op haar grooten witten kop en toen klom ze snikkend op den rug van den vink.

Het konijn en zijn familie, groot en klein, stonden vóór hun hol, om Korenbloempje nog eens toe te wuiven.

Zij zag nog even om naar het graf van Crocus, maar al gauw was alles uit het gezicht verdwenen.

Korenbloempje liet zich meevoeren diep in gedachten tot ze op eens uit haar droomen werd gewekt door een leeuwerik, die uit

[p. 53]

het veld regelrecht naar boven steeg, hooger en hooger, veel hooger dan, waar Korenbloempje was op den rug van den vink.

Nu zag ze, dat de hemel purper was gekleurd en de zon langzaam opging. Zoo had ze het opgaan van de zon niet meer gezien, nadat ze was weggegaan uit haar korenveld.

O, haar geliefd korenveld, zou ze het ooit weer terug zien! En toen dacht ze aan Klaproosje en hoe ze nu dichter en dichter bij haar kwam.

De vink moest van tijd tot tijd even rusten. Korenbloempje was wel niet zwaar, maar het was toch heel iets anders, te vliegen met iemand op den rug dan geheel alleen. Maar eindelijk waren ze er toch. Al in de verte zag Korenbloempje het roode jurkje van Klaproosje in het reuzennest!

Juist vlogen de laatste vogels weg, die om raad waren komen vragen, toen de vink met Korenbloempje aankwam.

Klaproosje was buiten zich zelf van vreugde toen ze Korenbloempje zag!