Werken. Deel 36. Het Jan-Klaassen-spel

[p. 100]

XVI. Kluchtspelers.

't Is een heerlijke September-namiddag. De familie Bareel is in de woonkamer vergaderd, waarvan de vensters, die op den tuin uitzicht geven, openstaan.

De huisheer zit in een leuningstoel nabij de tafel en laat de voeten, in met groote rozen bestikte pantoffels besloten, op een niet minder kleurig voetbankske, rusten. Mijnheer Bareel rookt den geurigen Varinas uit eene lange pijp. Mevrouw Bareel, in een zachten armstoel gezeten, doet eenig handwerk en luistert naar de nu eens slepende, dan eens dartele fantasiën, welke hare Marietta op het thema van La Folle maakt.

Naast de piano staat Tony Darenge, in eene houding welke aan die van een modeplaatje doet denken, en telkens als Marietta ophoudt met spelen, heeft hij een volzin op de lippen - een compliment, voor hetwelk hij zich onder het spelen het hoofd afbeult. Meestal was het dan ook eene zinsneê uit dezen of genen roman opgeraapt.

De stoeldraaiers-zoon heeft veel gezien, veel gehoord en veel aangeleerd; maar de jongen van de Vest dringt wel eens door dit alles heen. Gelukkig verkeert hij in den kring eener halve beschaving, waar de schakeering tusschen het ware en het valsche niet altijd wordt opgemerkt. Zelfs mejuffer Marietta heeft oogenblikken, dat zij den toegezwaaiden wierook - al is hij dan ook niet van de fijnste soort - welbehaaglijk opsnuift, terwijl op andere oogenblikken haar spottende lach den armen Tony bloedrood worden doet.

[p. 101]

Dezen avond vooral is Marietta teeder, gevoelig, hoogst sentimenteel. Ze speelt zoo amoroso op de piano; ze zingt heel het repertorium van flauwiteiten der hedendaagsche romancen-fabriek, waarin men zich, onder het hartverscheurend Oh, ah! hélas - oh, ah! souffrir, mourir, aanstelt als werd men door de liefde letterlijk geradbraakt - en ons doet denken, dat de kleine Cupido geen klein mollig kind meer is; maar een grooten, zwaren, rossen beul is geworden, met al de foltertuigen der Inquisitie gewapend.

Eene poos te voren had men in den tuin gewandeld en de zoo dichterlijk gestemde Marietta, had droomend stil gestaan, voor.... de laatste roos - en ze had gezucht; ze had de kwijnende oogen opgeslagen en nogmaals gezucht, toen ze eenige dorre blaêren langs den grond dwarrelen zag; ze had tot driemaal toe gezucht, toen ze zag hoe de lieve Septemberzon de slaapmuts over de oogen trok en onder de dekens van het Westen wegdook. Tony was zeer ontsteld toen Marietta het uiterste wit harer oogen liet zien - en zeide: ‘Dat ze sterven wilde, en zacht rusten in den schoot der aarde!’

Opgepast, als de jonge meisjes zuchten, weenen, het wit harer oogen laten zien en verklaren haar oogslag uit den dienst des levens te zullen geven!

Tony had het oogenblik zóó gunstig gevonden, dat er hem een woord van ‘vurige liefde’ ontsnapt was, en de fantastische Marietta had hem droef - maar o zoo droef! - geantwoord:

‘Later, vriend, later!’

Ze had met den sukkelaar gespeeld, bij gebrek aan iets anders; want den jongeling ontsnappende, alsof zij een al te weekhartig oogenblik vreesde, snelde zij heen en zakte schaterlachend in de keuken op een stoel neêr.