Werken. Deel 36. Het Jan-Klaassen-spel

[p. 154]

XXVIII. Baron Pot schiet met aardkogels.

De denkwijzen zijn nog altijd verdeeld, nu eensklaps een heldere lach en een snelle beweging in het kreupelhout, die hoogst boertige beraadslaging komt afbreken. Plaasteren-Dooc springt te voorschijn met twee glinsterende degens onder den arm. Komt baron Pot, om de klucht te volmaken, op zijne beurt, satisfactie vragen?

Op hetzelfde oogenblik treedt Max Franck te voorschijn, en onmiddellijk daarna baron van Dormael, warm in zijn overjas gewikkeld en leunende op den arm van Jan Darinckx. Franck neemt de degens uit de hand van Judocus en treedt recht op Georges af:

‘Mijnheer van Dobbelsteen,’ zegt hij, ‘gij ziet dat ik mij geen tweemaal laat noodigen; ik kom als uitgedaagde en wees er zeker van, dat ik niet genegen ben, de zaak op een blijspel te doen eindigen.’

Op die ontmoeting is Georges niet voorbereid. Dat is geen spel meer! Die Max Franck treedt zoo vastberaden op hem toe, ziet hem zoo scherp en toch zoo kalm in het oog; die bloote degens, waarvan hij er van Dobbelsteen gedurig een aanbiedt, schijnen zoo wraakeischend, dat van Dobbelsteen bevend achteruit treedt en onverstaanbare woorden stamelt. Franck gaat vooruit naarmate de andere achteruit waggelt, en houdt hem voortdurend den aangeboden degen vlak voor den neus.

Eindelijk bevindt Georges zich op den rand van het bosch, doet een zijsprong over de gracht en onder het roepen ‘dat het eene lafheid is, iemand zoo onverwacht

[p. 155]

op het lijf te vallen!’ kiest de groote held schandelijk het hazenpad; des te sneller, dewijl ook Max zich gereed maakt om den sprong over de gracht te wagen.

Een lach, zoowel van Max Franck, als van baron van Dormael, Jan Darinckx en Plaasteren-Dooc, weêrgalmt door het bosch, en baron Pot kon niet nalaten den bluffer ten minste een van zijne kogels, een overgrooten aardkluit, na te werpen, die juist in den nek van den held terecht komt. Tony Darenge is gewroken, hij heeft, wat hem betreft, zijne eer en faam van moed behouden; maar een der eersten is hij weggeslopen, nu hij zijn broeder Jan herkent.

Lachend om het koddige voorval, groet de baron een paar achterblijvers, die de voorwerpen, door de duëllisten ter aarde geworpen, oprapen: de goede jongens weten niet hoe zich uit de verlegenheid te redden. En wat zal men in de stad zeggen, als men Georges zonder de ooren van Darenge, en Tony zonder den hoofdschedel van den jonker zal zien weêrkeeren?

‘Wat held! wat held!’ zegt lachend baron van Dormael, ziende hoe Georges, door de aardkogels van den kleinen Pot vervolgd, achter de boomstammen wegvlucht. ‘Mijnheeren,’ zoo spreekt hij tot de twee getuigen, ‘gij zult wel doen uwen vriend aan te raden, voortaan enkel een hazenduël voor te slaan; hij heeft er het hart en ook de beenen voor.’

Niemand spreekt.

‘Wilt ge mij een genoegen doen?’ hervat de baron. ‘Zeg dan aan dien hardlooper ginder, dat hij zooveel mogelijk de tegenwoordigheid vermijdt van die.... van Dormael's. Zij houden niet van zwendelaars, beleedigers van vrouwen en bluffers in den hoek van den haard.’

‘Uwe boodschap is nu juist niet van de aangenaamste,’ zegt de koppige getuige, ‘maar ik wil mij er wel meê belasten, omdat men geen edelman moet zijn om te ge-

[p. 156]

voelen, dat men eer en plicht niet laf miskennen moet!’ en hij werpt den ouden baron een scherpen blik toe.

Die ten minste heeft eergevoel! De baron verontschuldigt zich dat het kwetsende zijner woorden geenszins tot hem gericht is; hij reikt den getuige gulhartig de hand toe, welke dan ook aanvaard wordt.

De baron en zijn gezelschap bereiken den straatweg, waar eene oude koets - zoo eene, uit de dagen toen vader en moeder en een half dozijn kinderen, zich onder een enkelen regenscherm konden verbergen - waar, zeg ik, eene oude koets, met twee paarden bespannen, hen wacht. Men is slechts even afgestapt, om de uitdaging van den jonker te beantwoorden; want men is eigenlijk op weg naar het sedert jaren onbewoonde buitenverblijf van baron van Dormael, dat de familie den volgenden zomer weer wil betrekken.

Jan Darinckx moet er grootendeels de meubelen van vernieuwen.

Max Franck spreekt zooals gewoonlijk weinig over het gebeurde. In beginsel veroordeelt hij het tweegevecht; maar hij had als het ware een voorgevoel, dat met zulk eene tegenpartij, eene bijeenkomst niet dan op eene klucht kon afloopen, en hij meende dat het beter was den bluffer plotseling den mond te stoppen, dan vrijen loop aan zijne loszinnige tong te laten.

Jan Darinckx is ingetogen; hij heeft zijn broeder weêrgezien en dat maakt telkens een pijnlijken indruk op zijn braaf en ouderlievend hart. De baron tracht die gedachten af te leiden; Max Franck luistert onmiddellijk; Jan Darinckx slechts langzamerhand.