Narda

[p. 252]

XIV.
Vaarwel!

Een paar uren later verliet Hild Horbaak, de jonge dokter, de hoofdstad en keerde naar Leuven terug.

Eindelijk waren de studiejaren afgeloopen! Bij dit denkbeeld, ontging hem een lange, diepe zucht, het was alsof er hem een stuk lood van de borst gleed, en hij op eens die eindelooze bekommering om zijn toekomst, om het geluk zijner moeder van zich afschudde.

Wat bouwde hij kasteelen, schitterende kasteelen in de lucht, waarvan er nu nog wel geen enkel bleef rechtstaan, maar uit wier puinen hij later toch wel iets schoons zou opbouwen! Doch weldra gevoelde hij zich toch niet zoo gelukkig, als hij zulks had voorzien.

Neen, de eerste indruk van geluk, door het bezit van zijn drievoudig diploma daargesteld, begon reeds te verflauwen, en langzamerhand maakte zich een ongekend gevoel van neerslachtighid van hem meester. Hij zat op zijn klein, donker kamertje, waar hij vijf jaren in aanhoudende studie had doorgebracht, en wierp een blik op elk voorwerp zijner nederige meubeleering.

[p. 253]

Dat kleine, weerspannige kacheltje, dat daar gedurende vijf winters had staan zuchten, blazen en rooken, en dat hij zoo dikwijls bij den ijskouden winteravond tegen een hommelend broedertje met gloeiende koonen had gewenscht te verwisselen, dat oud, versleten ding, met gescheurden buik, rammelende lidmaten en waggelend voetstuk, scheen hem nu lief te worden.

Van het kacheltje viel zijn oog op den ouden leunstoel, welken den blikslager, zijn huisbaas, hem had afgestaan, omdat de brave werkman vreesde dat zijn jonge dokter, met dag en nacht te studeeren, op een gewonen stoel de leden lam zou zitten.

Evenals het versleten kacheltje waggelde de leunstoel op zijn vier vermeluwde pooten, en zijn rug kraakte zoo hard, alsof hij elk oogenblik op den stoel wilde neervallen.

Maar vijf jaren lang had Hild op dien stoel gezeten, en was honderde malen des nachts van vermoeidheid daarop in slaap gevallen.

In dien ouden leunstoel gezeten, had hij zoo duizendmalen gedacht aan zijn moeder, aan hare oude dagen, die haar zoon zou trachten gelukkig te maken; en dan nog aan iets wat voor allen, zelfs voor zijne moeder, tot hiertoe nog een geheim was, maar hem in zijn bekrompen en vernederend akademieleven altijd had getroost en bemoedigd.

- Wat was dat voor een geheim?

- Geduld, lezer; ik zal u alles tot het laatste toe vertellen; doch ik wilde gaarne vertellen met orde.

Laat mij voortgaan.

Toen het reeds donkerachtig was geworden, zat Hild daar nog altijd te mijmeren.

Van den leunstoel zag hij naar het bordpapieren kruisbeeld, naar het Mariabeeldje voor de schouwplaat, naar de

[p. 254]

steendrukplaatjes met ouweltjes tegen den muur geplakt, en van daar naar het geraamte dat hij zelf in elkander zette, en waarop hij zijn antomische studiën begon en volledigde; en kruisbeeld, Mariabeeldje, houtsneeplaten en zelfs het akelig geraamte schenen hem, het vaarwel toe te knikken. Hild zou wel geweend hebben bij dat stomme vaarwel van al die oude en trouwe vrienden!

Alles scheen hem op dit oogenblik zoo aantrekkelijk; zelfs het gedruisch dat daar onder zijn voeten de blikslager maakte, en waarom hij zoo duizendmaal de twee vingeren in de ooren had gestoken, scheen hem nu niet meer te hinderen. Integendeel; hij vroeg bij zich zelven, hoe hij het ergens anders, dan bij het gebons der hamers, het gesis der soldeerbouten en het gekras der vijl, zou gewoon worden.

Hij gaat den trap af, en telt den blikslager het beloop van zijn kostgeld.

- Ach, en gaat gij ons nu verlaten? roepen de blikslager en zijn vrouw, en beiden wenden het oog van het geld af, en gaan met het gelaat naar den muur gekeerd, staan weenen, omdat het morgen de noodlottige dag is, dat hun kostganger heengaat. De vrouw veegt haar tranen af, en de kinderen, die zoo dikwijls op de knie van Hild Horbaak naar de kleine dorpsvertellingen hebben zitten luisteren, schreien nog al harder dan vader en moeder.

Treurig klimt Hild naar zijn kamertje terug. Ja, hij is treurig; och, in het huis van den blikslager was hij, gedurende zijne akademiejaren toch ook zoo gelukkig!

De keuken was er schraal, zooals bij elken werkman, die vrouw en kinderen heeft en slechts een gering loon kan verdienen. Maar de orde en de zindelijkheid der huisvrouw en de vriendschap van allen vergoedden rijkelijk wat er op de tafel somtijds al eens mocht ontbreken.

[p. 255]

En ook de beurs van den medicinist was te slecht voorzien om aan een kosthuis te denken, waar hij beter zou gehuisvest en gevoed zijn. Neen, dat werkmanseten en drinken, dat armoedig kamertje, waren juist wat hij verlangde.