Leerzaame zinnebeelden
(1714)–Adriaan Spinniker–
Auteursrechtvrij
[pagina 6]
| |
Zyn gaat voor schyn. Hebt de waereld niet lief, noch het geen in de waereld is. Zo iemand de waereld lief heeft, de liefde des Vaders is niet in hem. Want al dat in de waereld is, [naamelyk] de begeerlykheid des vlees, de begeerlykheid der oogen, en de grootsheid des levens, is niet uit den Vader, maar uit de waereld. En de waereld gaat voorby, en haare begeerlykheid: maar die Gods wil doet, blyft in eeuwigheid. 1Joann.ii.15,16,17. De gedaante deezer waereld gaat voorby. 1Kor.vii.31. | |
[pagina 7]
| |
Op het IIde zinnebeeld.Als 't licht der zonne op aarde speelt,
Dan word 'er menig schaduwbeeld
Van veelerhande form gebooren,
Geschikt in hun verandering
Naar maat en leeft van ider ding,
Dat haare straalen komt te vooren.
Die in de schaduw zich vermaakt,
Zal naar het licht, dat helder blaakt,
Den rug noodwendig moeten keeren,
En dus met een dien lieven gloed,
Die 't al verlicht, en strooft, en voed,
Zo lang voor zyn gezicht ontbeeren.
Maar die het tegendeel bemint,
En in het licht genoegen vind,
Weet, dat hy moet de schaduw vlieden,
En, haar den rugge toegekeerd,
Als hinderlyk aan zyn' begeert',
Het aangezicht de zonne bieden.
Ach! kon de ziel dit staâg bevroên!
Wat zou, wat zou men in haar doen
Een' grooten ommekeer bespeuren,
Die door een schynschoon, dat verraad,
Zo dwaas zich overreeden laat,
Om schaduwen voor 't licht te keuren.
Al wat men hier beneden ziet,
Zyn schaduwen, en anders niet,
Die in der dwaazen oog wat schynen,
En houden 't hert verwonderd staan,
Doch zekerlyk in 't eind vergaan,
En, als een enkel niet, verdwynen.
Maar in den hemel schynt een' zon,
| |
[pagina 8]
| |
Waar by nooit luister haalen kon,
Die tyd noch eeuwe kan bepaalen,
Gods Zoon, wiens licht, dat nooit verdooft,
Verlicht, en reinigt, voed, en stroost
Al wat zich stelt in zyne straalen.
Doch even als het in den staat
Der zichtb're zonne en schaduw gaat,
Zo is het juist ook hier gelegen;
Die de eene zoekt, moet de and're vliên.
Leer dan, ô ziele, toe te zien,
En laat het zwaarst het zwaarste weegen.
| |
Toezang.Stem: Kourante la bare.I.
Die 't hert gevoelt naar eenig goed,
't Zy spys, of drank, of and're dingen haaken,
Ziet door het wezen van de zaaken
Dien trek alleen verzaadigd en geboet.
Maar zo hy van naar 't schaduwbeeld,
Door't helder licht der gulde zon geteeld,
Hy zal vergeefs zyn' tyd en vlyt besteeden,
En zyne lust
Door de idelheden
Nimmerzien geblust.
II.
En waant gy noch, ô mensenkind,
Dat de aarde uw hert, van zucht tot heil gedreeven,
Zyn' vergenoeging ooit kan geeven,
Daar al haar goed niet meerder is, dan wind,
| |
[pagina 9]
| |
Dan schaduw, die geen wezen heeft,
En 's minnaars hand in 't grypen steeds begeeft?
Weg idelheid der schoonvermomde logen,
Waar door het hert,
Te dwaas bedroogen,
Blyft in 't aards verwerd.
III.
Wy weeten een waarachtig goed,
Dat wezen heeft, en, duurzaam, en bestendig,
Zich strekt in 't eeuwig en onendig,
En gants volmaakt des herten lust voldoet.
Hier willen we alles om versmaên,
En door de deugd naar zyn' genieting staan.
Wel aan, ô mens, laat zich uw' ziel begeeven,
Om hand aan hand
Met ons te streeven
Naar dat zalig pand.
|
|