Leerzaame zinnebeelden
(1714)–Adriaan Spinniker–
Auteursrechtvrij
[pagina 10]
| |
Rusten doet roesten. Niemand, die zyne hand aan den ploeg slaat, en ziet naar het geen achter is, is bekwaam tot het koningryk Gods. Luk.ix.62. Laat ons goeddoende niet vertraagen: want te zyner tyd zullen wy maajen, zo wy niet verslappen. Gal.vi.9. | |
[pagina 11]
| |
Op het IIIde zinnebeeld.Die met een' ryke winst zyn' handel zoekt te pleegen,
En daarom steeds van den een' naar de and're plaatse gaat,
Ontmoet, by 't ongemak van weder, en van wegen,
Ook menig voorwerp, daar hy 't oog met lust op slaat.
't Gebeurt hem niet altyd, op hooggetopte bergen
Te stygen, dat hy zwoegt, langs rompelige baan,
Terwyl de steile kruin den hemel schynt te tergen,
En reis op reis met hem noch hooger op te gaan.
't Gebeurt hem niet altyd, langs drooge duin en zanden
Te treeden, daar geen boom met schaduw, en geen vloed
Met water hem verkwikt, terwyl de zon, aan 't branden,
Verzengt van boven 't hoofd, van onder zynen v[o]et.
't Gebeurt hem niet altyd, langs 't barre strand te streeven,
Daar 't schuimend pekel 't oor met zyn geruis verdooft,
En, van den fellen wind al gierende aangedreeven,
Hem dreigt elk oogenblik te storten over 't hoofd.
Zomwylen brengt hem 't pad in liefelyke streeken,
Daar 't vee in zachten beemd door malse klaver weid,
En lest zyn' dorst in 't nat van kristallyne beeken,
Dat kabbelende zich langs groene boorden spreid:
Of daar een goudgeel kleed van graan de landeryen
Bedekt, om bouwmans schuur haast ryklyk te belaân;
Of daar een bloemryk veld bekoort de wakk're byen
Om milden honigraat te vliegen af en aan:
Of daar een lustig woud zo veel' prieelen strengelt,
Als ryen van geboomt, waar in 't gevogelt speelt
Op telgen, dicht van blaên, en zyne stemmen mengelt
Op ongelyken toon, die oor en ziele streelt.
Dit al nochtans, hoe zeer 't de zinnen kan vermaaken,
En 't hert bekoort, is 't wit van zyne reize niet.
Dies mag hy slechts ter loops de zoete wellust smaaken,
| |
[pagina 12]
| |
Die hem de ontmoeting van zo menig voorwerp bied.
Die mag hem verder niet, als tot verzoeting strekken
Van voorig ongemak, om dus met kloeker moed,
Om dus met vlugger schreên zyn' wandel te voltrekken,
Tot daar zyn' hoop verwacht het recht beoogde goed.
Maar laat hy door 't vermaak zyn herte zo bekooren,
Dat hy in bos of beemd gerustlyk nederzit,
Zyn' vlyt, tot noch besteed, gaat lichtelyk verlooren,
En treft niet, maar zyn' wens, het voorgestelde wit.
Geneugte zal 't gemoed verov'ren, en de zinnen
Vergeeten doen de reis, en hoop van winst met een.
Of tracht hy wederom zyn' wandel te beginnen,
't Gaat met verflaauwde lust, en iverlooze treên.
Dus blyft hy gants van zyn' beoogde plaats versteeken;
Of komt 'er, doch te laat, wanneer de gulde tyd,
Om voordeel van zyn' reis te plukken, is verstreeken,
En laat hem anders niet, dan naberouw en spyt.
Dit mag elk Christen wel met aandacht overweegen.
Hy is de handelaar, die met gezwinden voet,
Die met een hert, tot winst van heerlyk heil genegen,
Geduurig wandelen, geduurig reizen moet.
De waereld is de plaats, van waar hy zich moet geeven
Door sterk geloof en hoop; dit leven is het pad,
Waar langs hy, ryk verzien van deugden, heeft te streeven;
En zyne handelplaats des hemels vreugdestad.
Daar is hem eene winst van hoog geluk beschooren,
Van rykdom, eer, en vreugd, die, door geen ongeval,
Door geen geweld of list te rooven, noch te stooren,
Steeds even nieuw en schoon, oneindig duuren zal.
Maar 't geen een' reiziger bejegent op zyn' paden,
Ontmoet een' Christen ook. Niet altyd heeft zyn voet
Te treeden op een' weg met ongemak belaaden,
Bezaaid met doorens van verdriet en tegenspoed.
Niet altyd moet hy door verdrukking heenen streeven;
| |
[pagina 13]
| |
Niet altyd door gevoel van pyn, die 't lichaam lyd;
Niet altyd door gebrek aan onderhoud van 't leven;
Niet altyd door gekwel van angst en zielestryd.
Zomwylen gunt zyn Heer hem vrye en ruime dagen,
Gezondheid naar het lyf, genoegen in 't gemoed,
En (zonder dat hy 't hoeft angstvallig na te jaagen)
Een wenselyk genot van tydlyk heil en goed.
Deez' zyn de beemden, ryk van bloemgewas en kooren,
De vloên, wier zuiver nat de grazige oevers kust,
De Boomwaranden, daar 't gevogelt zich laat hooren,
En alles wat het hert des reizigers verlust.
Want recht als hy, zo heeft een Christen ook te waaken,
Om zyne vryheid niet tot ongebondenheid,
En aan het aardse wel zyn hert niet vast te maaken,
Hoe zeer 't uitwendig schoon de zinnen streelt en vleit.
Gelyk als hy, zo heeft een Christen aan te merken,
Dat alles dient, om slechts door maatelyk genot
Te ontvonken zyne lust, en zynen moed te sterken
In 't wand'len langs den weg naar 't allerhoogste lot.
Gelyk als hy, zo heeft een Christen steeds te denken
Op 't vord'ren van zyn' tocht naar 't zegenryk gewest,
Daar zyn beoogde goed en heilsgenot hem wenken,
Op dat zyn hert zich niet bedroogen vinde op 't lest:
Op dat hy niet allengs van traagheid werd' bekroopen,
Niet onbekwaam gemaakt om 't heilpad wel te gaan,
En roepe, doch te laat, Doe, Heere, doe my open,
Als, 't uur van winst voorby, de deur is toegedaan.
Reisbroeders, die met my haakt naar denzelven zegen,
O! laat ons dit altoos betrachten in 't gemoed,
En voortgaan zonder rust op 's levens effen' wegen
Met onvermoeide vlyt, en onbezweeken voet.
|
|