|
| |
| |
| |
Op het zes en twintigste zinnebeeld.
Wat eer kan by deeze eere haalen?
Een vorst verliet zyn hof en koninglyke zaalen,
En ging met kleen gevolg op 't land
Naa 't goed een 's Edelmans, die zonder omslag leefde
Uit zyne midd'len, in een stand
Die weinig menschen zag, en naa geen' hoogheid streefde.
Hier was van ouds een slot gestigt,
Dat, zonder pragt, hoewel geryffelyk, zyn licht
Uit enge vensters schepte; en, met een gragt beveiligd
Die rondom om de huizing liep,
(Een huizing aan den vrede en 't denken toegeheiligd,)
Zo had het, over 't waterdiep,
Een hegte brug en steenen poort:
Terwyl en hof en land het noodige voor 't leven
Den wakk'ren eigenaar kon alle jaaren geeven,
Als goed en welig in zyn' soort.
Aan deeze oud-adelyke woning
Komt, met twee dienaars, en te voet, de Vorst en Koning:
En wyl de deur der poort geslooten was, gebiedt
Hy zynen dienaar dat hy kloppe; als fluks geschied.
Men klopt, en klopt nog eens: 't komt eindelyk ter ooren
Des Edelmans; die 't vensterglas
Ontsluit, doch geenszins denkt dat hier de Koning was.
Hy spoeit zich onderwyl, om in persoon te hooren,
Wat reizend heer, gelyk hy gist, zyn' stille kluis
Met zyn bezoek vereerd; opdat hy hem in huis
Ontfange, en gul van hart aan tafel moge onthaalen,
Of anders diene naar zyn keur.
In die gedagte gaat en opent hy de deur:
Daar ziet hy zynen Vorst. Wie kan zyn hart nu maalen?
| |
| |
Verbaasdheid, diep ontzag, en innerlyke vreugd
Vermengden zich inéén, en sterkten zyne deugd
Met alles wat haar mogt in dit geval behoeven.
En, daar hy uit des Konings mond
Verstaan mag, dat hem lust wat tyds aldaar te toeven,
Buigt hy, verrukt om de eer', zich neder naa den grond.
Hy biedt hem alles aan, wat staat in zyn vermogen,
Zyn slot en land, ja lyf en bloed.
Door zulkeen blyk van 't braaf gemoed
Word ook de majesteit van zynen Vorst bewogen.
Hy geeft hem vriendelyk de hand,
Treedt in, en vind hier zo veel' gaaven,
In 't duister eenzaam van het land,
Dat hy hem sederd tot den eersten rang en staat
In zyn paleis verheft; zyn' goederen ontslaat
Van last, en ze uitbreidt; ja, (wie kon het ooit vermoeden?)
Opdat hy hem zyn dienst aan 't Ryk gedaan, vergeld',
Met kennis van 's lands vroeden,
Hem tot zyn medeheerscher stelt:
Ook hem de Ryksprinçes, door zyne deugd aan 't blaaken,
Groothartig schenkt, om zyn gelukstaat te volmaaken.
Hy, die dit in des Dichters brein
Gesmeed agt, om het laatste, als kon zulks nooit geschieden;
Die zie een Joseph, zelfs tot aan den kerker klein,
Sints nevens Pharao 't Egyptiesch Ryk gebieden:
Die denke om Davids herderstaf,
En wie hem tot zyn vruid des konings dochter gaf.
Of, laat ons onbewimpeld spreeken,
De Vorst, hier afgemaald, is CHRISTUS; de Edelman,
Is elke opregt ziel, die 't aardsch gewoel ontweeken,
| |
| |
In 't heilig eenzaam troost en leven vinden kan:
Het slot, doelt op de kerk en stille binnekamer;
De landhoev', brengende gewenschte vrugten voort,
En 't Koninglyk Bezoek, haar eindloos aangenaamer
Dan all' het aarsch genot,
Beduid de Geest en kragt der Liefde van haar GOD,
Die aandoed en verblyd, die heiligt en bekoord.
Wie kan, in menschen taal, hier van een denkbeeld geeven?
Dit 's door geloof en liefde in Gods gemeenschap leeven;
Gemeenschap hebben met den Vader en den Zoon;
Onthaald te worden op het voorfeest van Gods Troon;
En JESUS in de ziel te ontfangen:
Dit 's eere, en goed, en lust, daar vroomen naa verlangen.
De Aartsvader wenschte om zulkeen dag:
En hoe verrukt was hy, toen hy den HEERE zag?
Die, in het lomm'rig woud van Mamre hem verscheenen,
Gelyk een gulle vriend met Abraham verkeert;
Hem als vertrouw'ling eert;
En tot het uiterst toe hem 't gunstig oor wil leenen.
ô Menschen! was uw hart niet doof
En afgetrokken, door uw woelen;
Gy zoudt de kragt van uw geloof,
De werking der Genade, aan uwe ziel gevoelen.
Hoe klopt by u de Vorst en Zaligmaker aan,
Om in uw hartenhuis met glorievreugd te komen?
Gy hebt hem, door zyn woord, zo menigmaal vernomen;
En laat, ô hoog vergryp! Hem echter buiten staan.
Zo, niet! zo, niet! myn ziel! ontsluit hem hart en zinnen
Terstond; ontfang Hem, op zyn wenk,
Met blyde eerbiedigheid: en denk,
Wat onwaardeerbaar heil Zacheüs dus mogt winnen.
| |
| |
Ontfang Hem, in een diep gezigt
Van uw onwaardigheid, geloovig. En verpligt
All' wat gy hebt en zyt voor eeuwig aan dien Koning.
Zo maakt zyn Majesteit uw' zielengoed'ren vry,
En voegt 'er hemelsche inkomst by:
Ja, zal u voeren in zyn' woning;
U, in zyn rykspaleis, doen deelen in zyn staat;
En, ô wat zaligheid! u aan zyn Sion trouwen,
Om GOD gelyk hy is t' aanschouwen,
In 't cherubynenlicht, welks dag nooit ondergaat.
|
|
Auteursrechtvrij