|
| |
Tweede Handelinge, Eerste Uytcomst.
Daryde. Garaie, als Amasonen gekleed, met Instrumenten in d'hand, Sidonia, Lardenie Diane, Cleophile.
WEL Nichte, wat dunckt u? wie sou aen ons gebaren
Yet anders oordelen dan dat wy Iuffers waren?
Voorwaer de kleederen die staen u om het lyf.
Of sy geschilderdt zijn, so net, so schoon, so styf.
Maer uveel netter Nicht, en had ghy oock u wesen
Niet met een masck bedeckt, ick was in duysent vresen,
Dat d'een ofd' ander u had op de wegh gheschaeckt,
Want ick noyt Iuffrou sagh in schoonheyd so volmaeckt,
Dat (soo ick u niet kon) ick sou op u verlieven:
Maer lieve Nicht, wat ist? ghy kond my niet gherieven.
Ja, tuylen kond ghy wel, dan nu, dat laet ick daer.
Dit is Dianae Hof, ach! 't hart is my so swaer,
Alhier is my berecht, dat d' Ed'le Koninginne
Komt alle nachten doen de klachten van haer minnie.
Hier soud ick syn ghesind soo lang te blijven, tot
De Moeder van mijn Lief komt kijcken uyt het Slot.
Wat my belangt, ick ben daer seer wel in te vreden:
Wy hebben doch ghesien de meeste frayigheden
| |
| |
Die inde Stad en 'tHof voor hands te vinden zijn,
Dus soo u wille is, alsoo is oock de mijn.
Luyster, ick hoor gherucht, hier (ducht ick) sal sy komen.
Komt schuylen wy soo lang wat onder dese bomen.
Sidonia uyt het venster.
Ha bulderende Zee! op wiens ghekrulde hoofd
Ghevlucht is, die my heeft in mijn eer en vreughd ontroofd,
Ha winden! door wiens kracht de Zeylen zijn gheboghen,
Die Florisel soo haest wegh voerden uyt mijn ooghen,
Staeckt doch u snelle vlucht, ey weest een weynigh stil,
En hoord eens wat ick met mijn klaghen seggen wil.
O Florisel! hier wast dat ghy mijn Ziel vermoorden
Met uwe schoonheyds glans, en suycker-soete woorden.
Hier hebben wy met vreughd en alderleye lust
Malkander duysend-mael ghelief lockt en ghekust:
Waer van de bleecke Maen, en dese groene baren
(Hier swevend om het Slot) alleen ghetuyghen waren:
Hier swoert ghy dat u Trouw sou eeuwigh blijven staen,
Soo langh den Hemel sou op sijne Polen gaen,
En wenschten soo ghy die oyt uyt u sinnen zetten,
Dat u de Blicxem en de Donder moght verpletten.
O Florisel! waer heen? hoe spot ghy met u Trouw!
En maeckt u Boele van u Echt getroude Vrouw!
Ach! als ick overdenck ons eerste soetigheden,
Die nu veranderd zijn (gansch teghen alle reden)
In sulcken bitterheyd, so barst en splijt mijn hart,
Soo dompel ick mijn Ziel in duldeloose smart.
Ach! of ick eenmael doch moght een van tween ghenieten,
V Liefde, of de Dood, het end van mijn verdrieten,
Soo was ick wat gherust, nu legh ick vast en gaep.
Ach! kond ick doch mijn rouw vergheten door de slaep.
Voorwaer Sidonia is rechtveerdigh in haer klachten,
Mijn Oom had haer soo niet behooren te verachten.
Nu komt Garaye komt, laet ons daer treden heen,
En spelen tot haer lust een Deuntjen met ons tween.
Ick ben te vreen, gaet voor, en laet ons onder 't spelen
Tot u Dianaes Lof, een vrolijck Lietjen quelen.
| |
| |
DARAIDE ende GARAIE Singhen en spelen,
op de wijse
Et ce Mars grand Dieu, &c.
HAD ick duysend ysere tonghen,
Die al te samen queelden en songhen
Veer in glans en pracht te boven gaen
Schoone Vrouw, ach! ick souw
U waerdy noch gheensins beelden uyt
U Haertjens krullen, krul op krul te samen
Die in glans het geele Goud beschamen
't Voorhooft net, braef gheset
Hoogh en breed, soo effen door en door
't Welck de tijdt, aerdigh mijd,
En met rimpels nimmermeer beslaet
Als twee Sterren teyst'ren u ooghjes,
| |
| |
Daer twee Wijn-brauwen, als bruyne booghjes,
Door wiens glans,, ghy de Mans
Tot het diepste van het herte wond,
'k Acht de min, woond daer in
Iae dat selfs Cupido schiet sijn schicht
't Roos-roode mondtjen omcingelt met lippen
Daer u den aessem so traegh uyt komt slippen
Dat het schynd,, datse pynd
Om te blyven in het schoon ghebouw,
En daer niet, eer uyt schiet
Ofse styght myn suyvere Godin,
't Halsjen heeft selver Natura doen çieren,
Van schoone Aderen door komt te swieren
Van Albaster, Peerl, Yvoor of snee,
Dus besneen,, Syn u le'en,
Vol çieraets, vol alle geestigheen,
| |
| |
Sidonia komt uyt.
Sidon.
Wat lieffelijcker stem heb ick terstond ghehoord,
Die my, mijn Ziele heeft tot soete vreughd bekoord?
Wel Iuffrouwen, zijt ghy 't, die als twee vreemdelinghen
My hebt soo seer vermaeckt met spelen en met singhen?
Waer komt ghy doch van daen? of werwaerts denckt ghy heen
Dus schoon, en vreemd ghekleed te reysen met u tween?
Eerwaerde Koningin, wiens lof toch alle daghen,
Door d'heele Wereld word met groote roem ghedragen,
Wy wenschen u gheluck, heyl, voorspoed, en geneughd
En wat ghy wyders vande Goden wenschen meughd.
Wat uwe vraegh belanght, den antwoord sult ghy hooren.
Wy zijn ghesusters uyt Salmatien ghebooren,
Van jonghs gheoeffend in het spelen en Musijck,
Waer uyt wy onse lust beyd schiepen te ghelijck.
En hebbende ghehoord soo vande loflijckheden
Van u, mijn Vrouw, als van u Dochters brave zeden,
So hebben wy ghedacht, dat onse dienstbaerheyd
Kon op gheen beter plaets, als hier zijn aengheleyd:
Dies komen wy mijn Vrouw ons beyder dienst aenbieden,
Soo veer 't magh met de wil uws Majesteyts gheschieden.
Ghy zyt seer wellekom, en ick verseker u,
Dat ghy u lust en rust in 't Hof sult vinden nu,
Vermidts mijn Dochter oock dees loffelijcke konste
Heeft van haer kintsheyd af ghedraghen groote gonste,
En ick bedanck u seer, dat ghy soo veer van daen
Gekomen zijt, om ons u dienst te bieden aen.
V deughden wijd-vermaerd, u schoonheyd uytghenomen,
Bedwinght de braefste van de Wereld hier te komen,
Wt lust om u te sien, wat wonder ift, dat wy
(V biedend' onse dienst) ons voeghen oock daer by?
Ghy zijt beleefd en heusch, hoe noemt men u doch beyde?
Garaide is mijn naem, mijn Susters is Dareide,
Beyd willigh t'uwen dienst.
SIDON, Lardenie waer heen
Dus haestigh? waend ghy hier dus vroegh te zijn alleen?
Ontschuldight my, me Vrouw, ick had u niet vernomen.
Wel hoe? wat' s dit? zijt ghy van d' Hemel af-ghekomen?
Dat ghy sulck Hemelsch schoon gheselschap met u voert?
Of ghy in 't erenst spreeckt, dan of ghy met my boert,
Weet ick niet Hertogin, maer segh dat dees Iuffrouwen
Den wijsten sijn verstand, wel licht begoch'len souwen,
Soo met haer spel en sangh, als schoonheyd van ghelaet!
Dat boven alle vreughd van dese Wereld gaet.
| |
| |
Ick sal 't u Dochter aen gaen dienen, ondertussen
Moet ick haer alle beyd tot wellekomst eens kussen,
Gespeeltjens wellekom, wiens seldschap ick begeer.
En wy bedancken u voor uwe heusheydt seer.
Iuffrouwen blijft wat hier, ick sal stracx wederkeeren.
Seer qualick kan men u gheselschap hier ontbeeren,
Dan so ghy, als ghy quaemt, Diane met u bracht,
Met groot verlangen soud ghy van ons zijn verwacht.
Wel aen, ick ga en meen, haer voort met my te leyden.
Wy sullen hier met smart u wederkomst verbeyden.
Iuffrouwen is u op u reys niet vremts ontmoet?
Verhaeld ons daer wat van, het kouten valt seer soet.
Niet anders Koningin, als dat van alle zijden
Ons moeten Ridders, die nae Florisel toe rijden,
Om u te wreecken weer van u gheleden hoon,
En dan u Dochter weer te krijghen tot haer loon.
Diana uyt.
Ay my! wat zilver-Bergh verthoond sich voor myn ooghen?
Mijn flauwe Gheest verdwijnt, myn Ziel is opghetoghen,
Wat schoonheyd ist, dien ick hier in een Maeght bevin?
't En schijnt gheen Mensche, maer veel eerder een Goddin.
Diaen siet wat ick hier brengh om u te vermaken,
Voorwaer het gheen ghy brenght zijn geen gheringe saken,
En Moeder ick en weet niet hoe 'k in al mijn leven
V danckbaerheyd ghenoegh sal voor u sorghe gheven.
GARAI. Als al des Werelts roem,
Dien ick de Phoenix van de schoonste schoonheyd noem.
Ghy eert my al te veel, staet op en laet dat rusten,
En voeghd u by ons t' seet tot onser aller lusten.
My dunckt u hand is koud, u aengesicht is bleeck,
V verwe die versterft, hoe ist? sijt ghy soo weeck,
Sy antwoord niet een woord, dit kan ick niet versinnen,
Garaye seght wat let doch u Met-gesellinne?
Word sy oock dickwils met dit lijden dus gequeldt?
O neen mijn Vrouw, ick sach haer noyt aldus ghesteld,
Ick sal ons inder yl wat water loopen halen.
Ach! sou mijn hooghe vreughd soo yligh neder-dalen.
O Goden! sou dan wel mijn teghenwoordigheyd
Een oorsaeck wesen van dit nieuw gesproten leyd?
Ach! sal ick op dien dagh, doen ick haer gingh verkiesen:
Voor myn Met-ghesellin, haer wederom verliesen?
| |
| |
Den arbeyd dien ick u, helaes heb aenghedaen
Tot mijnder eerster komst, vermidts mijn bangigheden
Herkomen van 't ghesicht van uwe schoone leden.
O ciersel van de Wereld! u glans had my onsteldt,
Ghelijck de blonde Son de sachte Sneeuw versmelt.
V schoone schoonheyd, wiens volmaecktheyd onbegrijp'lijck,
En onverhaelber is, besagh ick al te rijp'lijck,
Dat heeft mijn kracht ontkracht, dat heeft mijn Ziel ontsield,
Dat voor den Altaer van u deftigheden knield.
Vriendinne ghy zijt selfs, soo loffelijck van gaven,
Die de Natura heeft in uwe Ziel begraven,
Dat ick noyt Mensche sagh soo treffelijck vercierd
Met schoonheyd onghemeen, en deftigh ghemanierd.
V leden munten uyt van boven tot beneden,
Hoe kond ghy u dan noch verwonderen met reden,
Soo om mijn schoonheyds wil (soo groot niet als ghy waend)
Dat ghy derhalven soud onstellen u ghedaendt?
Nu Iuffrouwen, mijn tijd is (schijnt 't wel) overleden,
Derhalven moet ick weer nae mijn Palleys toe treden,
Houdt u hier wat by een, vermaeckt u soete jeughd,
Met spel, met praedt, met sangh, en alderhande vreughd.
Wy wenschen u go'en dagh, en dancken met eerbieden,
V, voor de gonsten die ons in u Hof gheschieden.
Ach liefste Suster! hoe was ick met druck bevanghen
Doen ick verbleecken sagh u purper-roode wanghen!
Ick was mijn selvers niet, soo seer was ick verbaest,
Noch dunckt my dat u druck my door de leden aest,
Ey steld u doch gherust, en wilt u hart vermaken,
Want dat is 'tghene daer wy hier alleen na haecken.
Me Vrouwe ghy verbaest my door de groote gonst,
Die ghy aen my betoond, vermidts ick raed noch konst
Ach wilt daer voor niet vresen,
Ghy sult my wel voldoen, soo ghy wilt vrolijck wesen.
Darayde seght my doch, wat docht u dat ghy saeght,
Doen ghy stracx van u self in die beswijmlingh laeght?
My docht, Me Vrouw, dat ick een sachte dood sagh komen,
Waer door ick met een vreughd wierd yligh opghenomen.
Dat kan ick niet verstaen,
De dood, (tot 's menschen leet,
Heeft met de beeldenis uws schoonheyds sich bekleed,
Waer me sy sterven doet die yverigh aenschouwen
V Hemelsche ghesicht, o Phoenix aller Vrouwen,
Derhalven heeft Me vrouw het seer wel overleyd,
Dat sy de Ridders 't sien van haer ghesicht ontseyd:
| |
| |
't Welck onghetwyfeld haer sou tot de Dood ghedyen,
Dewijl de Maeghden selfs hierom dus moeten lyen.
Trompetten blasen, Sidonia en Cleophile uyt.
Siet Dochterken, hier komt de trotsche Koningin
Cleofile, in wien ick veel ghehouden bin,
Ons doende dese eer, van ons in onse hoecken,
Soo verre van haer Landt uyt liefden te besoecken.
Groot-machtigh Koningin, ick heet u wellekom,
Hoe sal ick dese gonst verghelden doch we'erom?
Wtmuntende Princes, cieraet van onse tijen,
O schoonheyds hooghste pronck, al Venus hovaerdyen,
Die vande Wereld zijt het cierlijckste cieraet,
Waer op Natura selfs een voet te hoogher gaet.
Hoe seer ben ick verheughd, dat d' Hemel wou gedoghen
Dat ick u schoonheyds glans mocht sien met dese ooghen!
O Zeyl-steen! die het hart der Mannen niet alleen,
Gheweldigh na u treckt, maer van een yeder een,
De Goden hebben u, dewijl het hun behaeghden
Gheschapen tot de roem, en kroon van alle Maeghden,
Hoe seer ben ick verblijd, dat ick hier by u ben,
Van wiens gheselschap ick mijn selfs nau weerdigh ken.
O wel-berede Vrouw, vol alle loflijckheden!
Wt wiens beleefde mondt, een stroom van brave reden
Te vloeyen schijnt, ick ben den lof int minst niet waerd,
Die ghy my gheeft alleen, door u beleefden aerd,
Om te betoonen dat in yemandt te verheffen
Met woorden schoon gepronckt, ghy elck kond overtreffen:
Hoewel ick het nochtans voor groote gonsten houw
Dat dese heuscheydt daeld van sulcken grooten Vrouw.
Neen Goddelijcke Maeghd, al had ick duysend tonghen
Die al tot uwen lof, en roem ghestadigh songhen,
Noch sou 'k in minste niet volkomen beelden af
De schoonheyd die Natuer u schoone Lichaem gaf.
Ey lieve, laet ons doch die reden varen laten,
Komt, sit een weynigh neer, laet ons wat anders praten.
Ghesusters komt wat by, en laet ons het ghequeel
Eens hooren van u Luyt, u Cijter, en u keel.
Alst wy 't gheselschap daer yets moghen met vernoegen,
Wy sullen garen ons naer uwen wille voeghen.
| |
| |
DARAIDE ende GARAIE Singhen en spelen,
op de wijse: Soder yemand vraeghd wie hier leyd begraven.
Nechtigh aen te schouwen,
Wiens schoonheyd onghemeen,
V terstondt verbasen souw,
Is dit Beeld een aerdsche Vrouw?
Soo laet den Hemel rusten
Met haer verweende luften,
Hier te blijven in dit Dal.
Schoon vercierd in 't rond
Haghel is of schoon Yvoor,
| |
| |
In gheschilderd door en door,
En den Hemel laten staen,
Dat dese vreughden souwen
's Hemels vreughd te boven gaen.
Voedsel van mijn klachten!
Spijs van mịjn ghedachten!
Hebt ghy langh ghenoegh ghesien,
Gantsch gheen vreughd van u gheschien?
't Soetste van mijn jonghe Ieughd?
En mijn wel-verdiende vreughd.
Voorwaer Me-Vrouw Diaen den Hemel is u gunstigh,
Seght doch, van waer hebt ghy dees Iuffrouwen dus kunstigh
Gheoeffend in het spel, en Hemelsch soet gesangh?
't Verdroot my nau, al hoord' ick 't al myn leven lang.
Soo veer 't den Koningin gelieft haer af te vraghen,
Sy sal den antwoord met beleefdheyd met haer draghen.
Iuffrouwen (dat ick niet met vraghen ga te wijd)
Seght my doch in wat Landt dat ghy gheboren zijt.
Beroemde Koningin, uytmuntend in de reden,
Soo wel als inden glans van wel-ghemaeckte leden,
Wy zijn ghekomen uyt het Koningh-rijcke van
Sarmaten, om ons dienst Me-Vrouw te bieden an,
| |
| |
Waer na mijn Suster had by namen groot verlangen,
En met een gunstigh oogh heeft sy ons beyd ontfanghen,
Hier heeft myn suster sterck haers schoonheyds glans belonckt,
Het welck haer flauwe borst heeft met haer min ontfonckt,
Ia soo, dat het haer heeft sinnen gantsch gheplonderd,
Waer van ick dapper met den eersten was verwonderd.
Maer Koninginne, die van d'Hemel schijnt ghedaeld,
In wien Natura heeft volkomen afghemaeld
Haer gaven, rijck en groot, soo in bevalligheden
Van wesen, van ghelaet, en treffelijcke zeden,
Als in de kennis van d' onschatb're witte deughd,
Ick voel de selfde sieckt oock in mijn ionghe Ieughd.
Voorwaer dat' s wel wat vreemds, dat Iuffers op Iuffrouwen,
Gantsch teghen haer Natuer en aerd verlieven souwen.
Haer Suster is oock soo, Me-Vrouw dit' s haeren aerd
Die op my is verliefd, ghelijck sy selfs verklaerd.
Och wilden my de Go'on soo grooten gonst betoonen,
Dat sy soo willigh was om steets by my te woonen,
Gelijck haer Suster blijft, uyt liefd' by u, Me-Vrouw!
Ghelooft dat ick gheen grooter vreughde wenschen souw.
Soo veer 't u dan Princes gelieft haer my te schencken,
Geen aengenamer gaef kond ghy voor my bedencken.
Dewyl 't vertrecken haer (Me-Vrou) is aenghenaem,
En sy, tot u vermaeck, u dunckt soo seer bequaem,
Dat my u Majesteyt selfs heeft om haer ghebeden,
Hoe kan ick Koningin haer weyg'ren u met reden?
Dus of ick haer schoon nood verlate om haer konst,
Begeer ick niet te min, tot teycken vande gonst
Dien ick me-Vrouw toe-draegh, haer willigt t'over-dragen,
Om uwe Majesteyt daer mede te behaghen:
Me-Vrouw die neemse met, en sooder wijders yet
In mijne macht bestaet, 't is al tot u ghebiedt.
Ick danck u heuscheyd seer, en sweer u by mijn Kroonen,
Dat ick u dese dienst dryvuldigh sal beloonen.
Wel Edele Iuffrou, u neem ick nu voortaen,
(Met wil vande Princes) dan in mijn diensten aen.
Liefwaerde Koningin, uyt Liefd sal ick u dienen,
Soo langh den Hemel my het leven sal verlienen.
Me-vrouw alst u beliefd, de Maeltijd is ghereedt.
Kom, gaen wy dan te saem, 't is tijd datmen wat eet.
|
|
Auteursrechtvrij