Daraide

V. Handelinghe, III. Wtkomst.

Diana, Lardenie.

Dian.

HElaes Lardenie! waer magh Darayde toeven.

Lard.

Me Vrou, ey wilt u doch soo bijster niet bedroeven,

Ick droomde dat Darayde 'thuys quam dese nacht,
En dat hy Florisel ghevangen met hem bracht,
En of hy al wat toeft het weer is niet gheduerigh,
De Winden en de Zee zijn wonder wispeltuerigh,

[p. 63]

 

Die houden hem van hier, dat kond ghy dencken licht,

 

Want sonder dat hy waer al langh voor u ghesicht.

 

Diaen

 

Lardenie ick tel, en ick her-tel de daghen

 

Van sijn af-wesen met een onuytspreeck'lijck klaghen.

 

Ick karm vast dagh en nacht, en roep Neptunum aen,

 

Op dat hy veyligh hem laet op sijn rugghe gaen,

 

Hoe menighmael heb ick gheklommen op den toren,

 

En na die geen ghesien, dien ick acht voor verloren:

 

Maer huyden docht my doen ick op den Toren lagh,

 

Dat ick een heerlijck Schip van verre konmen sagh,

 

De Zeylen swollen op, de kroese witte baren

 

Bespronghen 't weeligh schip, of sy uytsinnigh waren,

 

Ick hippelden van vreughd, en docht in mijnen sin

 

Daer is mijn Engel, ach! daer is Darayde in.

 

Larde

 

Me-Vrou vervrolijckt u, want het kan licht'lijck komen,

 

Dat het noch heden sal gheschieden na mijn dromen,

 

Het leyd my op het hart dat hy niet veer van hier

 

Kan wesen, ja my dunckt ick sie hem selven schier.

 

Dus steld u hart gherust, en staeckt u droevigh trueren,

 

Want sijn af-wesen sal ver-seeker niet langh dueren.

 

Dian.

 

O Hemel! mocht dat schien, soo waer mijn siel gerust,

 

Want hy is de Fonteyn, de borne van mijn lust,

 

Kom, gaen wy in ons Hof, daer ick in mijn ghedachten,

 

Sijn blijde komste met lanckmoedigheyd verwachten.