Mengeldichten

[p. 39]

Hooveêrdigheyd.

Wat waent gy, trotschen mensch, u zelven te beloóven

Doór al dit eêl gesteent, dat goud en schoon sieraed?

Ach! waerom plekt, en smeêrt en spiegelt gy 't gelaet,

En heft ge uw trotsche hoofd gelyk een pauw naer boven?

Maer, pronker, gy verraed u zelven onbedagt;

Gy wilt u boven 't peyl te ver voór andren stellen,
Dit zal uw waen, helaes! te vroeg doen nedervellen,

En maeken tot een slaef die elk met walg veragt.

Men laet zyn laegheyd zien doór ydle pronkeryen,

Wanneer men meer wilt zyn dan zynen staet gedoogt;

Dus komt u 't nadeel van het geén uw eerzugt poogt,

En trekt den haet op u, ja zelfs van die u vlyen.
Verwaend wilt gy u als een godheyd doen vereeren;

Heéft eyge vleying zulks in uw gemoed geprent?

Gy maekt u haetelyk aen al wat menschen kent;

Maer weét dat hooge vaert tot laegen val moet keeren;

Is 't moglyk dat den mensch (Gods beéld) met reên bezield,

Verblind op eygen schoon, op rykdom en vermogen,
Zich zoo vermetel houd, vol hoogmoed opgetoógen,

Daer eenen ligten wind zyn lochtgebouw vernielt.

Wie durft dan dus verwaend naer eyge grootheyd streéven?

Wie dingt doór dollen drift naer aerdsche heerschappy?

Alleen een ruyge slaef bezield met hooveêrdy,

Die waent dat hy 't heelal kan op zyn wenk doen beéven.

Gy dan, ô hoogmoed! zyt den wortel van ons ramp;

Uw adem voed het vuer der onderaerdsche kolken,
En blaest een zielenpest in landen, steên en volken.

Helaes! d'heel wereld word vergiftigd doór uw damp!.

[p. 40]

 

Maer haest ziet gy uw rol ellendig afgeloopen,

 

Wen 's hemels vraekzweêrd u de wisse straf bereyd,

 

Daer gy zyn doemeling word in al eeuwigheyd,

 

En waer het stinkend graf zal uwe glorie sloopen.