Mengeldichten

Ootmoedigheyd.

Hoe zie ik u met stille treéden

Geliefde hemel-telg, op 't eenzaem wandelpad,

Zoo vremd aen 's werelds ydelheden,

Veragten al haer schoon van peêrlen, goud en schat?

Kon my uw afgetrokken leven

Dat aen den wereldling zoo dwaes en haetelyk schynt,

De lust om u te volgen geéven,

Nooyt had my 's aerdryks druk doór smerten afgepynd;

Maer wy helaes! te vast gebonden

Aen 't slaeflyk schynschoon van der wereld momlivrey,

Bevinden zich geheel verslonden

In haeren dertlen schoot vervuld met valsch gevley;

Het schynt onmoglyk onze zinnen

Te onttrekken aen 't vermaek, aen wellust en aen 't goud;

Het hert gevoelt wel iets van binnen,

Zoo het de nedrigheyd met de oog der ziel beschouwt,

Die de ydelheyd met smaedlyke oogen

Vrywillig uyt haer hert, om 's hemels liefde bant.

Ach! konnen wy den wil dus boogen,

Al 't aerdsche vond in ons den sterksten wederstand.

Wat heyl ligt in deszelfs veragting?

Gehoorzaemheyd en liefd word in haer hert gevoed,

Verbergt haer gaeven, vol betragting,

Om God te dienen zoo in voór- als tegenspoed.

'K zie, hoe gy drukt het goud met voeten,

Tot spyt van d'hooveêrdy die 't als een afgod mint,

[p. 41]

 

En staet, wat rampen u ontmoeten,

 

Gelyk den palmboom vast, ten trots van weêr en wind.

 

Gy tragt u slegts met brood te spyzen

 

En kiest een ruwen zak voór kostelyke dragt.

 

Dus gaf een Balduwyn bewyzen,

 

Toen Salem buygen moest voór zyn gedugte magt;

 

En hem de rykskroon wierd geschonken

 

Zou ik (dus zegt den held ootmoedig en beleéfd),

 

Met eene goude kroon hier pronken,

 

Daer God een doórnekroon voór ons gedraegen heéft?

 

Hy hoede my van die gedagten!

 

O zalig voórbeéld! zet het hert der Christnen aen

 

Om allen hoogmoed te veragten!

 

Verzelt de nedrigheyd op de enge wandelbaen,

 

Gy zult uw eynd met vreugd zien naeken,

 

Hoe bits de wereld met uw stille zeden spot,

 

Wat laster zy op u komt braeken,

 

Verdraegt het met geduld alleen om uwen God.