|
| |
Gierigheyd.
Zie ik u te voórschyn treéden,
'K stae verbaest, om uw gestel,
'T lykt de mager armoe wel;
Want ik zie reeds in uw wezen
Niet dan eygenbaet te leézen,
Terwyl op 't rimpelig gelaet
Gierigheyd geteekend staet;
Dat beploegd is doór het zorgen,
Van den avond tot den morgen,
Dat gy doet om 't lieve geld,
'T welk uw hert en ziel beknelt.
| |
| |
Wyl u 't schrokken en het schraepen
Doet vol rusteloosheyd slaepen,
Mits uw ziel aen 't goud gekleéfd
Dag en nagt voór dieven beéft.
Elk mistrouwt gy, zelfs uw vrinden
(Als een vrekaerd die kan vinden)
Want hy heéft er waerlyk geen
Dan om 't goud of 't geld alleen.
'T geén in ronden vorm gegoóten
Ligt in koffers opgesloóten,
Wel voórzien langs alle zy
Uyt een vrees voór dievery;
Want zyn schraepzieke ingewanden
Vinden zelfs geen yzre banden
Die hy sterk genoeg betrouwt
Tot bewaering van zyn goud.
Zou dien geldwolf by zyn vroeten
Wel een uer van rust ontmoeten,
Die al zyn genoegen stelt
In 't beschouwen van zyn geld,
En zyn' dermen, om te schrokken,
Nauwlyks voed met magre brokken?
Neén, hy vind by al zyn goed
Dat hy onrust lyden moet.
Zulk een gier verzuymt de wetten
Die Godskerkleer voór komt zetten;
Want hy volgt schier niet met al...
Doch, deéz' mint hy bovenal
Van den veertigdagschen vasten
Daer meê wilt hy zich belasten;
Doet meer dan de Kerk hem zeyd,
Vast doór 't gansche jaer altyd;
Ja, hy mergelt meer zyn leden
Dan weleer d'ermyten deéden,
| |
| |
Lyde hy dus naer 't gebod
Om de liefde van zyn God,
Lyk hy 't lichaem af wilt matten
Om den glans van Pluto's schatten,
'T ware een deugd volmaekt geagt
Die des hemels loon verwagt.
Maer den vrek voelt geen ontfermen
Over 't jammerlot der armen,
Wyl die wet zyn hert doórsteékt
Waer ze van een aelmoes spreékt.
Hy weét alle gal te braeken,
Om hen haetelyk te maeken
Noemt ze luyaerds, fiel of guyt,
Maekt ze saem voór schelmen uyt,
Vluggen, schorken die maer loopen
Om de menschen af te stroopen;
Dryft hen korzel van zyn poort
Roept: luyaerden stapt maer voort.
Hier meê is hy niet bevredigd
Als hy de armen zoo beledigt,
Scheld hen met een vreeden haet
By al die, waer hy meê praet;
Komt hy hun gebrek te ontdekken
Om ze de aelmoes af te trekken,
Meld hun kwaelen wyd en breed,
Enkel op den schyn van 't kleed,
Waerin somtyds menschen steéken
Die hy doór zyn vrekke streéken
Zelfs tot de armoe heéft gebragt,
Ja, die houd dien schelm verdagt;
Die misschien hunne ervenissen
Doór zyn slinkschen handel missen;
Want een vrek schraept meest zyn goed
Van een anders zweet en bloed;
| |
| |
Ach! wilde ik de wanbedryven
Van dien geldwolf hier beschryven,
Wat moest ik papier beslaen,
Nooyt was myne taek voldaen;
Zoo min als hy eynd' kan vinden
Om zyn gouddrift in te binden,
Doór de dichtpen af te perken,
Hoe hy meerder schyven kast,
Hoe zyn gelddorst sterker wast,
Die hy nooyt by dag of nagten,
Nog voórt 't geén hy is te wagten,
Kan voldoen zoo min voór dit
Als voór 't goud dat hy bezit.
Ja, een vrek heéft geen ontfermen,
Zelfs niet met zyn eyge dermen,
Maer de kassen liggen vol;
Weét ook alles uyt te spaeren
Om maer schatten te vergaeren;
Hout en koólen zyn te duer
Voór te warmen aen het vuer;
Schoon hy zit te knippertanden
Er mag schier geen stoksken branden,
Dus ziet men dat gierigheyd
Die zy meest langs kromme wegen
In haer koffers heéft gekreégen,
Kreunt zich nimmer in 't gewis
Als de munt maer gangbaer is;
Zoo bant zy, om goud te winnen,
Alle deugden uyt haer zinnen;
| |
| |
Geene die zy weêrdig houd;
Maer den afgod van het goud
Zwaeyt zy dagelyks haer offer,
Neêrgeknield aen 't ryke koffer,
Daer haer hert en ziel voór blaekt
Tot den jongsten snik genaekt.
Wen ze uyt de aerdsche slaevernyen
Smertelyk van 't geld moet schyen,
Daer welhaest een vriendenschaer
Lachend volgen zal de baer,
Om den spot met haer te dryven
Tot een dank van haere schyven,
Zoo vaert ze onder 's hemels straf
Naer het eeuwig stinkend graf.
|
|
Auteursrechtvrij