Nederlandsche spreekwoorden, spreekwijzen, uitdrukkingen en gezegden

1502. Iemand een mep geven,

d.i. iemand een slag geven; zie o.a. Bouman, 67; Boekenoogen, 705 (opmepper(d); V. Schothorst, 171; Gunnink, 168; Molema, 261 b; Fri. Wdb. II, 153 b en vgl. Br. v. Abr. Bl. I, 264: Wel kyk, hij liep gevaar, om van my een ouderwetze mep te beloopen; C. Wildsch. VI, 114: Toen ik nog meppen en oorvijgen aan de jongens uitdeelde; Falkl. VI, 173; Menschenwee, 115; Speenhoff, I, 121; Het Volk, 3 Maart 1914, p. 6 k. 2; 2 April 1914, p. 2 k. 2: Vliegen gaf den anti-revolutionairen professor een paar rake meppen, waarna deze sputterend afdroop. Men houdt dit woord voor een klanknabootsing²⁾. Hiervan afgeleid is een ww. meppen, slaan, o.a. Jord. 127; 133; 369; Jong. 115; Boefje, 60; 114; Köster Henke, 44: meppen, beetnemen, stelen (evenzoo Teirlinck, Barg. 45); Menschenw. 19: Toen had hij d'r een opstopper tegen d'r snoet gemept; bl. 136; 175; Jord. II, 87: Zij mepte haar korte woorden er uit alsof ze steenen wierp. Vroeger beteekende meppen ook drinken, zuipen³⁾ (vgl. 'm raken), zooals nog in Noord-Holland (zie Bouman, 67), dus hetzelfde als feppen, dat ook een onomatopae is; vgl. n^o. 569. In Groningen gebruikt men ‘meppen’ voor een' knikker rechtstreeks met een anderen knikker van boven raken (Molema, 320 b). Syn. is o.a. knurf (Jord. II, 326) en seen (Jord. II, 429).

2) Franck-v. Wijk, 424; vgl. een kink, een pats, een klap, enz. eveneens klanknabootsingen.

3) De Jager, Frequ. II, 100; Ndl. Wdb. IX, 572.