Luimige poëzy

[p. 36]

Het toppunt der kunst.

Eens speelde men in zeekre stad, waarvan
Ik nu den naam mij niet herinnren kan,
Een stuk, waar in een maagd zich met een dolk
Doorsteken moest; - ten schouwburg kwam al 't volk
Uit heel de stad; want dat wou ieder zien.
Tot groot vermaak van oude en jonge liên,
Gelukt de coup, en, als een lijk zoo bleek,
Viel 't meisjen neêr, zoo daadlijk na den steek.
‘Dat's heerlijk mooi;’ zoo roept nu ieder: ‘zoo
Zag ik 't nog nooit; wat is 't een mooie dôo.’
Het daavrend handgeklap vervult het huis,
Tot driemaal toe, met schrikkelijk gedruis,
En toen 't geraas gedaan was, roept terstond
Het gantsch publiek, als 't ware uit éénen mond:
‘Da Capo!’ en tot vreugd van klein en groot
Herrijst de maagd en - steekt nog eens zich dood.